In het aanstekelijke Fifteen Minutes verwijst de band natuurlijk naar de uitspraak van Andy Warhol. Echter geen undergroundgeluid hier uit de jaren zestig maar een compositie die in de basis wat stoner- en grunge-elementen kent. En dat allemaal terwijl de melodie sterk overeind staat. Dat prettige rockgevoel blijf je houden wanneer Underground vervolgt. Het klinkt wat mainstream, heeft wat kenmerken van Lenny Kravitz in zich en is gezegend met een poppy refrein.
Dat stonergeluid uit Fifteen Minutes krijgt een vervolg in Perfect Motion waarin het heldere stemgeluid wat meer naar de voorgrond wordt gezet en zeker in de aanstekelijke melodieën goed tot zijn recht komt. Op de helft van deze EP weet ik dat het wel snor zit met het geluid van Backtrack Lane. Ze zetten geen auditieve grondverschuiving neer, maar weten diverse elementen uit de poprock netjes weg te zetten in de composities. Met in Breaking The Rules wat britpop invloeden. Aan de ene kant kent deze compositie een sterk en stevig karakter maar neigt in de refreinen naar een meer melodieus geluid waarin ruimte is voor een prettig ritme.
Stray en After The Rain sluiten de EP af. Er is niet heel veel nieuws meer onder de zon. Backtrack Lane heeft zijn stempeltje gedrukt en dat is voldoende.
Prettige rock waarin ruimte is voor stevigere stukken, maar waar tevens geschurkt wordt aan de mainstream poprock waarin melodie en toegankelijkheid belangrijke aspecten zijn.