Met dit album gaat de stijl een stapje verder richting Nickelback. Vooral Wildfire, Springfield Summer en in iets mindere mate If Tomorrow Never Comes, konden zomaar op een plaat staan van de populaire Canadezen.
Grootste misser is Comatose. Het aan Queen denkende hoge zang lijntje doet me pijn aan de oren.
Er zijn ook genoeg sterkere nummers te vinden op het album. Gone en House Of Cards hebben een meeslepende zanglijn en prettig baswerk. De vette metalcore riffs, grunts en breakdowns van On The Case, laten horen dat de band de fans van het hardere werk nog niet vergeten is. Het zal echter wel een groot aantal nieuwe fans, die de band leren kennen van hun radio hits, doen afhaken.
Is deze plaat nu onevenwichtig of gewoon gevarieerd? Is hij te commercieel of gewoon lekker melodieus? Mijn mening zit daar een beetje tussenin. Misschien is het wel de plaat die een nieuw publiek aan het hardere werk kan introduceren. En in een wereld waarin vooral Spotify playlists gemaakt worden, kunnen de liefhebbers van de hardere nummers gewoon de Nickelback clones skippen.