We mogen dan met Joost Klein een heuse artiest uit Friesland hebben. Vergeet niet dat Friesland al jaar en dag de voedingsbodem is van goede muziek. Vanuit Manu Armata, 13Steps en Bladecrusher werd de hardcoreformatie Boneripper gevormd die met Vengeance & Forgiveness vorig jaar een sterke EP op de markt zette. Nu is het de beurt aan World Ablaze. Een ‘album’ met tien composities, maar met een lengte van 22 minuten zou het gerust voor een nieuwe EP door kunnen gaan.
De muziek op World Ablaze is er één van volle kracht vooruit met de energie van drie kerncentrales. Final Warning mag, met een sample, gezien en geproefd worden als voorgerecht voordat de vlam in de pan gaat met The Abyss. Uitgaande van een portie hardcore is het de vraag bij het beluisteren van The Abyss waar de grens ligt tussen hardcore en onvervalste thrashmetal. Na het furieuze couplet,met daarin een salvo aan drumritmes en een riff die het decor moeiteloos zwart verft, ligt het refrein wat gemakkelijker in het gehoor. En al bij de eerste noten van het refrein bekroop mij het gevoel dat ik de aanzet van de tekst ook al bij Gematria van Slipknot heb gehoord. Boneripper houdt niet half werk, dus in Desolated gaat het op volle toeren verder. Het drumwerk van Kees-Jan krijgt hier wel de nodige aandacht en dat is prettig.
Fear Of Death lijkt nog een tandje sneller te zijn ingezet. Het karakter hier varieert van groovy momenten tot heimachines met ADHD en alles ertussen. Kenmerkend voor het geluid van Boneripper lijkt de samenzang waarin (meestal) de titel van de compositie wordt gescandeerd. Dat is namelijk niet anders in Mental Warfare. Het blauwdruk van Boneripper is duidelijk aanwezig hoewel er een kleine tempowijziging in het midden ligt. Het geheel wordt afgemaakt met een raggende riff.
Forever is dan het rustmoment maar in Xenophobic wordt het tempo weer snel opgepakt, hoewel er overduidelijk ruimte is voor langzamere stukken die bol staan van een groovy vibe. Naar het einde toe staat het gitaarspel even helemaal centraal. Hate Is Hollow ligt sterk in het verlengde van Xenophobic.
De pure hardcore krijgt voor mij meer vorm in Rise Back Up, een compositie die een externe adrenalinepomp blijkt te zijn. En zou het tempo dan toch een andere wending krijgen in de afsluiter Beyond Redemption. Schijn bedriegt zo blijkt. Een strakke heavymetal-/thrashriff is de brug naar het bekende geluid van Boneripper. Na twee minuten gaat het tempo dan toch echt omlaag, krijgt de compositie een zwaarder karakter en sluit dit hardcorealbum in thrashstijl af.
Evenals Vengeance & Forgiveness is World Ablaze een enerverende wervelstorm van 22 minuten. Het geluid van Boneripper is bekend en ook op World Ablaze sterk en vertrouwd neergezet. Geen poespas, geen zijstapjes, maar gewoon metal zonder franje.