Een zeer bijzondere avond bij de Effenaar vanavond. Het is niet dat ik me er van af wil maken, totaal niet, maar woorden schieten me deze keer gewoon te kort. Het was fucking vet! En daarmee is m.i. alles wel gezegd. Mooi dom dat je thuis bleef, beste lezer die thuis bleef! (of maak dat je nog ergens een kaartje scoort, natuurlijk)
De plaatselijke stonerhelden Komatsu trappen vanavond af met een serieus potje gitaarmuziek. Dat is niet helemaal nieuw en zeker ook niet voor de eerste keer. Eigenlijk hadden we ook niet anders verwacht. Het is telkens weer is het een feestje om Komatsu te zien en er naar te luisteren. Lomp en zeer muzikaal tegelijkertijd. Uiteraard kunnen alle superlatieven weer eens uit de tas: rammelende bassen, scheurende gitaren, beukende drums. Dat spul. Meer, meer meer!
Het duurt niet al te lang voor Brant Bjork en zijn vrienden (al schijnt het begrip vriendschap wat vaag in de Mojave woestijn) op het podium verschijn. Verwacht geen theatraal schouwspel, verwacht heel eenvoudig een ruim uur oorstrelende gitaarmuziek. Gewoon, omdat het kan, heel fijne muziekjes maken. Alle ingrediënten van Kyuss, en al die andere projecten waar Brant in speelde hoor je terug, met, en dat is naar mij mening wat het echt interessant maakt, een 5 liter jerrycan bluesrock saus. Theatraal wordt het wel als Sean Wheeler het podium betreedt met dansjes, maskers en yoga oefeningen. Een waardevolle toevoeging, want het oog wil ook wat, niet waar.
Dit is weer eens zo’n avond die bijgeschreven wordt in het lange termijn geheugen . Dat je over een paar jaar denkt. “Verdomd, weet je nog?”