Niet meteen trouwens. Opener “Reset To Zero” begint met een mix van elektronica en gitaarriff die sterk doet denken aan Senser, de Britse raprockers die in 1994 kortstondig succes hadden met het album Stacked Up. Ook elders, zoals bijvoorbeeld in “Self Control”, is een forse rol ingeruimd voor de elektronica.
In andere tracks is dat een stuk minder het geval en is het vooral het gitaarwerk dat de show steelt. By’ce kiest daarbij eerder voor een melodieuze benadering dan voor uitbundig technisch kunnen en dat werkt goed. Met een uitgekiende mix van heldere, sfeervolle akkoorden en rauwe solo’s weet hij bijvoorbeeld in de langste track “Free” een mooie proggy sfeer neer te zetten.
Anders dan bij Sammsara neemt By’ce ook de zang voor zijn rekening. Ik heb mijn twijfels over of dat een verstandige stap was. Hij lijkt op dit album al regelmatig aan de grenzen van zijn kunnen te zitten en desondanks is het resulterende zanggeluid nogal dertien-in-een-dozijn.
Da’s jammer, want verder is het een interessant album geworden. Niet vlekkeloos, maar voorzien van genoeg eigenwijsheid om nog te groeien. Nog dit jaar moet er een opvolger verschijnen en ik ben benieuwd op By’ce daarop nog een stapje verder kan komen.
By’ce website