Celestial Wolves is een Belgische instrumentale postrockband met al een lange staat van dienst. Ze brachten zopas hun vierde studio-album uit bij Dunk!Records, hun vijfde album als je hun live-album meetelt. Vandaar de wat cryptische album die je in een combinatie van Engels en Romeinse cijfers moet uitspreken als ‘five is four’.
Het is hun eerste studio-album sinds de coronapauze en deze V I I I V komt liefst zeven jaar na voorganger Call Of The Void. Inzake postrock is dit ongeveer alles wat je mag verwachten in het genre: spelen met de intensiteit, gelaagde melodielijnen, trage opbouw naar elke finale, heel cinematografisch, met elementen van prog en cosmic rock, lang uitgesponnen tracks, een heel palet aan emoties, … Dat laatste valt op. In postrock en meer nog in postmetal blijven bands al eens hangen bij vooral negatieve emoties als angst, woede, onmacht, verdriet, schuld en boete, melancholie … Op dit album kleuren die van Celestial Wolves ook al eens met pasteltinten naar emoties als geluk, vertrouwen, hoop, opluchting, …
De tracks die bij mij het langst zijn blijven hangen, dat zijn CME 1859 (als songtitel ook interessant voor wie graag dingen opzoekt bij Google), Shadow Dwellers en Forest Spirits. Die laatste songtitel is misschien een knipoog naar het Dunk!Festival dat na enkele jaren te zijn uitgeweken naar grootstad Gent volgend jaar terugkeert naar de bossen van Zottegem. Celestial Wolves staat daar alvast op de affiche, al dan niet op de legendarische forest-stage.
Muzikaal-technisch ligt het niveau hier heel hoog. De toevoegingen van piano en contrabas zitten heel naturel in de groepssound. Het spel van ritmes, melodielijnen, emoties en intensiteit maakt van V I I I V een bijzonder gevarieerd album dat heel aangenaam te beluisteren is.