Het valt me op dat er iets meer rust te vinden is op dit album, de luisteraar krijgt iets meer ruimte om te bekomen van de eindeloze riffs en beukende drums die de band zo kenmerken. Waar de eerste paar tracks wat meer klinken zoals vroeger klinken nummers als ‘Machine’, ‘No Mercy’, ‘Plastic Wonderland’ en ‘Kings Of The Shadow World’gelaagder dan de meeste tracks van voorgaande albums.
Mark Hunter is nog steeds de frontman, dus op vocaal gebied krijg je grotendeels wat je verwacht. Hij klinkt agressief als vanouds en spuugt de (niet bijster originele) teksten in de microfoon. Voeg hier wat electronische invloeden aan toe en al met al krijg je een vrij modern heavy metal album.
Ik zou niet willen beweren dat hier een nieuwe sound te horen is, meer een andere twist op het bekende metalcore geluid wat deze band zo populair maakt.