Classic Album: Guns 'n Roses – Appetite For Destruction (1987)

Je kent het wel. Dat album dat steeds weer in je playlist verschijnt. Een plaat die herinneringen oproept. Een klassieker die bekend of onbekend is voor het grote publiek. Rockportaal plaatst regelmatig een recensie van een classic album. Dit keer Appetite For Destruction van Guns ‘n Roses.
Appetite For Destruction is het debuutalbum van Guns ’n Roses en ook meteen één van hun best verkopende. Eerder was er al een EP met vier tracks (Live ?!*@ Like a Suicide, met twee eigen nummers en covers van Aerosmith en Rose Tattoo). Guns ’n Roses straalde in 1987 plots opvallend meer gevaar uit dan enige andere hardrockband en zette gepolijste hairmetalbands als Poison, Bon Jovi, Europe en Scorpions ver in de schaduw. Hardrock mocht er dankzij Axl en Slash een stuk gemener uitzien en mocht ook gemener klinken. De looks zouden gekopieerd worden door de grunge, het genre dat Guns ’n Roses de das omdeed.
Het album Appetite For Destruction kwam uit in 1987 en kreeg aanvankelijk in de VS maar lauwe reviews. In Europa werden de singles pas in 1988 en 1989 uitgebracht. Het is een tijd waarin clips op MTV en ook op Nederlandse tv-zenders een band een absolute boost kunnen geven. En dat gebeurt ook bij Guns ’n Roses. In de VS begint het album te buzzen dankzij de vele liveshows die de band speelt en dankzij de clip van Paradise City. In Europa komt in de zomer van 1988 eerst Sweet Child Of Mine uit als single. Die radio- en TV-hit opent hier meteen zowat alle deuren voor de Amerikaanse hardrockers. Tot ongenoegen van Slash had het label op de single-edit enkele seconden weggeknipt uit zijn magistrale gitaarsolo, om toch iets dichter bij het 3-minuten format voor radio en TV uit te komen. De albumversie is de ‘complete‘ versie.
Na Sweet Child Of Mine volgen in Europa nog Welcome To The Jungle, dat in Nederland nauwelijks opgepikt wordt maar dat wel het zo goed als vaste openingsnummer wordt van de concerten van Guns ‘n Roses, en dan Paradise City, dat in de VS eerder al, in 1987, was uitgebracht als single. Dat wordt één van hun grootste successen in Nederland. Ze halen de nr 4 in de nationale hitparade en nooit scoren ze nog hoger met eigen werk. Wel halen ze in 1992 nog de nummer 1, met Knockin’ On Heavens Door van Bob Dylan. Appetite For Destruction staat in Nederland liefst 88 weken in de album 100, met nummer drie als hoogste stek. Van Guns ’n Roses waren enkel Use Your Illusion I & II nog succesvoller.
De keuze van de singles was opvallend. Tot dan deden hardrockbands gewoon hun ding op een album, maar voor de singles kozen ze steevast een ballad of een powerballad, al dan niet op aangeven van het label. Paradise City en Welcome To The Jungle zijn alles wat een ballad niet is. Sweet Child Of Mine is dan misschien wel half een powerballad, maar zeker geen klassieke powerballad.
In de clip van Paradise City zie je al de eerste tekenen van arrogantie van Guns ’n Roses. Je ziet de band optreden in het Giants Stadium in New Jersey, het vliegtuig nemen naar de UK en daar spelen op Monsters Of Rock in Donington. Bij dat optreden in de UK vielen twee doden, maar naar verluidt vond de band de beelden in de clip een ‘ode’ aan die overledenen. De clip laat het uitschijnen dat al dat publiek speciaal voor Guns ’n Roses gekomen is, maar in New Jersey speelt Guns ’n Roses dan nog gewoon als support van hun grote idolen Aerosmith en in Donington moeten Axl en Slash op dat moment Iron Maiden, KISS, David Lee Roth en Megadeth laten voorgaan op de festivalaffiche.
Over arrogantie gesproken. Het tijdsverschil uit die ene zin van Mr Brownstone (The show usually starts around seven, we go on stage at nine), dat tijdsverschil zou Axl vanaf dan letterlijk zijn beginnen nemen, zodat fans voortaan twee volle uren staan te niksen tussen de laatste noten van de support en het begin van de show van Guns ‘n Roses. Ook een ander stukje tekst uit Mr Brownstone was treffend profetisch: ‘I used to do a little, but a little wouldn’t do it, so a little got more and more’. De jaren volgend op de release van Appetite For Destruction overleeft de band maar nauwelijks zijn eigen druggebruik.
De ambities lagen bij de opnames nochtans misschien niet zo fantastisch hoog. Het label gaf maar net genoeg budget om Mike Clink aan te nemen als producer. Die had tot dan enkel nog maar de Canadese hardrockband Thriumph geproduced. Hij zat eerder al wel als studiotechnicus bij de opnames van Survivor (bij jawel, Eye Of The Tiger), REO Speedwagon, UFO en Heart. Appetite For Destruction zal Mike Clink’s carrière een ferme boost geven. Kort daarna doet hij o.m. Whitesnake en Megadeth en hij wordt ook voor lang de vaste producer van Guns ’n Roses.
De mix was in handen van het duo Steve Thompson en Michael Barbiero, wat op dat moment een beetje een vreemde keuze is. Die twee begonnen in de jaren ’80 samen met dance-remixen (o.m. voor Madonna, Pat Benatar, de Red Hot Chili Peppers en de Nederlandse Time Bandis). Appetite For Destruction was in die tijd één van de weinige volledige albums die ze mixten. Inzake hardrock had het duo enkel al ervaring met Tesla en Dokken. Omdat labels al eens denken dat succes in verkoop gewoon een optelsom van ‘personeel’ is, werden Thompson en Barbiero daarna nog ingehuurd voor singles en albums van o.m. Anthrax, Metallica, Cinderella, Alice Cooper en Exodus.
Het artwork van Robert Williams voor Appetite For Destruction zorgde voor enige controverse, wat ook de bedoeling was. Op de originele hoes was een afbeelding te zien van een monster met een dolkengebit dat een robotachtige verkrachter aanvalt, terwijl een half ontklede vrouw op de grond ligt. Op de heruitgave was deze afbeelding vervangen door een kruis met vijf schedels die de gezichten van de bandleden voorstellen, al staat de controversiële tekening wel nog binnenin. De vinyl met originele hoes is bijzonder gegeerd op discogs.
Het was tot die periode de gewoonte dat je als label met een band twee, drie singles opnam, waar je lang aan sleutelde tot alles goed zat en dat je dan enkel die nummers zwaar ging pluggen. Daarna kwam dan het album met die paar hits en een hoop snel-snel opgenomen vullers waar weinig moeite voor werd genomen. Dat is bij Appetite wel even anders. Tracks als It’s So Easy, Nightrain, You’re Crazy, Mr. Brownstone, My Michelle en Rocket Queen kan je bezwaarlijk album-vullers noemen. Dat etiket past misschien enkel bij Out Ta Get Me en/of Anything Goes. Maar dat zijn dan nog steeds tracks waar elke beginnende hardrockband een arm, been of nier voor zou afstaan.
Muzikaal is Appetite For Destruction schatplichtig aan vooral Mötley Crüe, maar ook aan Aerosmith, Rolling Stones, Marc Bolan, New York Dolls en WASP. De band is op dit album nog aan het aftasten wat zal werken bij het publiek en is nog niet zo vol van zichzelf als op de Use Your Illusion-albums. Het bandgeluid wordt hier nog niet bedolven onder een karrevracht productionele ingrepen en arrangementen, denk aan de met pathos overladen halve-piano-ballad November Rain die na Appetite komt. Guns ’n Roses was op dat moment ook nog een bonte verzameling van toptalent, inzake muziek spelen en componeren. Na dit album komen de eerste wissels in de band, tot op een bepaald moment enkel zanger Axl Rose als origineel bandlid overblijft en de band – muzikaal dan – doodbloedt.
Appetite For Destruction heeft Guns ‘n Roses op de kaart gezet, en hoe! Het album heeft na al die jaren nog niets van zijn kracht verloren.