Je kent het wel. Dat album dat steeds weer in je playlist verschijnt. Een plaat die herinneringen oproept. Een klassieker die bekend of onbekend is voor het grote publiek. Rockportaal plaatst regelmatig een recensie van een classic album. Dit keer het zwoele en sensuele triphop album van Portishead.
Met debuut Dummy maakt het uit Bristol afkomstige Portishead direct indruk. De symbiose tussen zelf gecreëerde en geleende samples, elektrisch gitaar en relaxt gespeelde drumpartijen zorgt samen met de zwoele stem van Beth Gibbons voor een uniek geluid. Het fenomeen wordt in de jaren negentig omschreven als triphop maar heeft daarnaast duidelijk raakvlakken met light jazz. Als achtergrond voor de muziek werkt een rokerige kroeg met podium het best. Dit wordt extra benadrukt door Beth die live meestal optreedt met een rokende sigaret met het liefst wat lekkers erbij te drinken. De muziek is uiterst relaxed maar kent voldoende spanning en afwisseling om opgepakt te worden door het grote publiek. Bovendien blijken de hypnotiserende beats dwingend genoeg om goed te werken op de dansvloer. Uitstekende voorbeelden daarvan zijn Sour Times (met het aanstekelijke meezing refrein ‘nobody loves me, it’s true, not like you do’), Strangers en Glory Box. Zweverig, dromerig en bezwerend start de plaat met Mysterons en die sfeer weet de band eigenlijk het hele album vol te houden. Dat blijft zo bij rustige nummers als It Could Be Sweet, het mooie orkestrale Roads, het breekbare en gevoelige It’s A Fire en het eigenzinnige Numb. Diezelfde sfeer blijft ook overeind bij die eerder genoemde dansvloer vullers.
Ik heb Portishead mogen zien schitteren in Paradiso (1995) en later op Lowlands. Vooral dat eerste optreden was indrukwekkend. Veel later heb ik ze nog een keer mogen zien op Best Kept Secret. Eigenlijk nog net zo goed als in die begindagen. De band blijkt niet bepaald productief met nieuwe releases. Na het tweede album Portishead in 1997 is het lang wachten op hun derde plaat, simpelweg Third genoemd, in 2008. Daar tussendoor komt nog de live plaat Roseland NYC Live (1998) op de markt. Het zorgt voor een bepaalde mystiek die past bij de muziek en de bandleden van de band.