Dick Diggler’ is een Vlaamse band die instrumentale postmetal brengt, met ook nog stoner en wat sludge in de mix. Na een reeks losse singles heeft deze band nu de EP The Sun Can Dance digitaal uitgebracht.
Over de eerste twee singles van Dick Diggler’ (Liefde en Licht/Lolita) waren we als reviewer in 2023 uitermate tevreden. Intussen zijn we goed twee jaar verder en hebben we deze band reeds live aan het werk gezien. Dat maakt dat we voor deze EP de lat net iets hoger leggen.
De vier tracks klokken samen af op een klein half uur. De eerste track is de titeltrack en die stelt alvast niet teleur, al horen of zien we de zon niet echt dansen. Er wordt gespeeld met de intensiteit en met spanningsbogen dat het een lieve lust is. Heel degelijk, die track, maar niet baanbrekend vernieuwend of anders dan het vorige werk. Dat aspect krijgen we wel op The Song of Al Hachache. Die heeft in de intro en in de dansende melodielijn wat Midden-Oosterse invloeden. Als je stoner/desertrock-elementen toevoegt, moet dit niet per definitie naar de woestijnen van Californië verwijzen. Hier zien we in gedachten dan weer wel de zon dansen.
In Circus zit dan weer vooral agressie en weemoed, waardoor dit een volbloed-postmetal-track wordt. Denk aan Turpentine Valley als referentie en je zit al een eind op de goede weg, toch voor deze track. Mooi opgebouwd en perfect gelaagd. Als uitsmijter is er Blue Diamond Cookies. Een titel zoals ze die in de jaren ’70 verzonnen na een lsd-trip, maar hier is het een furieuze, opzwepende blend van stoner en postmetal. Voor deze relatief korte track – nauwelijks meer dan twee minuten – nam Dick Diggler’ ook een grappige video op, voor zover je grappig kan zijn als instrumentale postmetalband.
In het spelen met de intensiteit laat Dick Diggler’ op deze The Sun Can Dance nog wat punten liggen in de rustigere stukken. Die zijn in verhouding iets minder uitgewerkt dan wanneer het volume naar de tien gaat. Het is vaak net in die rustigere stukken dat een band in deze genres het verschil maakt en zichzelf een eigen gezicht kan geven. In vergelijking met de eerste singles is er wel op alle vlakken vooruitgang geboekt, maar misschien niet in die mate dat we verwacht hadden. Trage groeiers blijven het langst overeind, bedenken we dan.
Bij deze EP hoort prachtig artwork dat we graag eens in 12 inch vinyl-formaat zouden bewonderen.
Live moet het in Nederland nog beginnen voor Dick Diggler’. Wie deze fijne band eens op een podium wil zien, kan naar Vlaanderen rijden.