Vocalist/bassist Leonardo Navarrete gromt de teksten de microfoon in als een hongerige beer. Vooral in die vocalen hoor ik de invloed van Corpsegrinder Fisher terug. De riffs zijn van een hoog tempo zodat soms er even wat speedmetal in doorklinkt. De drums tikken als een wekker, afgewisseld door lekkere, ruwere ‘’pats-pats’’ slagen. Sommige nummers maken net wat meer indruk dan de andere, zoals Cold Cell Torture dat wat meer variatie heeft inclusief heavy metal solo op het eind. De productie is zo old school als de muziek zelf, wat op zich passend is.
Een grote pers- of publiekslieveling zal dit niet worden. Het is best gedegen, maar wellicht wat inspiratieloos. Het ouderwetse death metal publiek dat is opgegroeid met het uitwisselen van cassette bandjes en graag in de comfort zone blijft heeft hier echter een prima luisterbeurt aan.