Don Broco – Technology

Toegegeven. Het was een gok. Een album bespreken van een (naar mij nu blijkt) band waarvan ik letterlijk nog nooit iets had gehoord. Don Broco? Een Italiaanse zanger? Familie van Don Corleone? Nee, niets daarvan. Don Broco is een uit Engeland afkomstig kwartet met een al behoorlijke reputatie. De groep behoeft onder de fans en kenners natuurlijk geen nadere toelichting. Voor de anderen eerst wat feitjes, weetjes en roddels op een rij.
Don Broco werd opgericht in 2008 en bestaat uit Rob Damiani (zang en elektronica), Simon Delaney (gitaar), Tom Doyle (basgitaar) en Matt Donnelly (drums en zang). In 2012 verscheen het debuutalbum Priorities en in 2015 opvolger Automatic. Eind 2017 kwam de videogame Technology op de markt en raakte frontman Damiani in opspraak wegens vermeend seksueel wangedrag. Omdat de band op het album Automatic een verschuiving liet horen van rock naar pop leverde de band dat een groeiende fanschare op. In 2016 stond het viertal in de Ziggo Dome in het voorprogramma van het voor mij eveneens onbekende 5 Seconds Of Summer. Maar ook in hun thuisland Engeland spelen ze inmiddels arena’s plat. In ons land kon men in 2017 verder kennis maken door hun optreden op Pinkpop.
Nadat Don Broco in 2017 al een aantal singles heeft uitgebracht volgt nu het derde officiële album Technology. Onder de dertien zeer energieke nummers vind je uiteraard alle singles. De donkere stem van zanger Rob Damiani leent zich zowel voor hoge, rustige partijen als voor hardere stukken die gepaard gaan met flinke breaks. Dat is dan ook precies wat de band op dit derde album laat horen. Al gingen zijn hoge zangpartijen mij op den duur wel irriteren. Met dit album maakt de band een uitstapje naar de hardere kant, zonder hun kenmerkende pop-elektro sound te verliezen. Het schijfje staat dan ook vol met hypermoderne elektronica, ruige gitaarakkoorden, vette basgitaar en verrassende drum- en ritmepatronen.
Het informatie sheet bij deze cd leert dat de stijl van Don Broco vergeleken mag worden met die van acts als Busted, McFly en het eerder genoemde 5 Seconds Of Summer. Waarvan akte, want deze bands zeggen mij niets. Wat voor mij wel vast staat is dat ze de geliktheid van een boyband combineren met het geluid van een geoliede rockband zoals Muse. Verder moet ik bekennen dat het productioneel allemaal dik voor elkaar is. Niet vaak hoorde ik een album wat zo goed geproduceerd is. Misschien wel te goed. In vakjargon noemt men dat ‘plat produceren’. Bereid je dan ook voor op een geluid dat werkelijk je speakers uit knalt.
Onthoud de naam Don Broco, want het zou zomaar eens kunnen dat deze groep binnenkort dankzij Technology ook in ons land hun definitieve doorbraak naar (nog) groter publiek gaat beleven.