Kan het beter vandaag? Dynamo, Metal en Fest, gecombineerd in een een-dags event. Koppel daar aan het fantastische weer en een geweldige line-up en je hebt het recept voor een compleet en tot de laatste kaart uitverkocht festival. Het terrein is prima, grasveld in het midden, bankjes achterin en wat schaduw aan de zijkant. Eten en drinken ziet er goed uit en de Biergarten achterin belooft echt lekkers te schenken. Dit wordt een mooi dagje. Het podium is hoog genoeg, zodat iedereen vanaf het veld genoeg kan zien. Het festival zal tussen de artiesten door aan elkaar gepraat worden door de Eindhovense Rompeprop, een bekende uit de grindcore scene, die altijd wel goed zijn voor een aantal hilarische momenten.
Langzaam aan begint het veld al wat gevuld te raken en gaan de eerste biertjes en hamburgers al naar binnen. Als eerste staat Facelifter op het podium. Afkomstig van de Metal academie in Eindhoven veroorzaken ze het eerste pitje van de dag. Technisch goede extreme metal met een dual grunt en flink wat tempo wisselingen maken dit een erg lekkere eerste band. Illustration of Madness is het derde nummer, wat qua tempo lekker hoog ligt en waar de gitaar aardig de boven toon voert… Son of no Gun is het volgende nummer, wat in een donderend tempo van het podium af raast. De zanger doet ondertussen aardig zijn best om de aandacht te krijgen. Hij crowdsurfed over het publiek en klimt boven op de speaker tower om vervolgens weer op het podium heen en weer te stuiteren. Om even te controleren of dat het niet aan m’n oordoppen ligt doe ik ze even uit, maar het geluid is inderdaad maar erg matig. Wellicht komt het omdat het de eerste band is, maar hier moet meer uit te halen zijn. De band zelf lijkt hier totaal niets om te geven en is super enthousiast bezig. Als er even later zelfs een klein circle pitje ontstaat is het helemaal af. Toch wel een lekker begin dit!
Volgende op het podium vandaag is Bodyfarm uit Amersfoort. Terwijl het dochtertje (9) van de drummer zich vooraan staat te verheugen op het zien van papa in actie, is de rest van het veld lekker bier aan het tappen en van het zonnetje aan het genieten. We krijgen van de band een behoorlijk moordend tempo aan death metal voorgeschoteld, wat schijnbaar uitstekend smaakt! Het publiek komt al lekker naar voren en de moshpit ontbreekt ook niet. Geluidstechnisch is het nog steeds niet echt optimaal, maar het lijkt al wat beter te worden. Of dat dit verschil hem nu zit in de band zelf, of dat de geluidsman wakker is geworden is niet echt duidelijk. The Coming Scourge is de titel track van het vorige album, waarmee de band wel even een statement maakt op het festival. Is me dat toch een pot lekkere snelle harde metal! Zo! Dan volgt van het album Malevolence de titelsong genaamd Malevolence (duh), gevolgd door het nieuwe nummer Firing Squad. Dit nummer is een voorproefje op het nieuwe album wat in november uit zal komen. De titel blijft nog even geheim, zo vertelt de zanger. Afsluiter van de set is The Well of Decay, waar de mosh pit wel raad mee weet, daar er spontaan een wall of death plaats vindt vlak achter me.
Het Britse Orange Goblin mag het publiek nu gaan vermaken. Het gaat er iets minder hard aan toe, maar ook echt maar iets. De dikke jankende solo’s en modder vette bas samen met de indrukwekkende vocals schallen over het veld. Ondertussen wordt er ook gedronken, wat zich uit in mensen die bonnetjes willen kopen. Er staat vervolgens een rij mensen tot midden op het veld… Iets meer bonnen kassa’s was wellicht wel een idee geweest. We komen er onder het genot van de band wel door en al gauw kunnen we richting alle eet gelegenheden voor wat vette hap en ander lekkers aan de bar. Orange Goblin gaat intussen gestaag door en het publiek geniet zo te zien met volle teugen. Imponeren doet de band op afstand niet, wellicht is dat van dichtbij anders. Als we aan het einde van de set weer richting stage gaan is het verschil wel te horen ten opzichte van het op afstand luisteren, met Red Tide Rising geeft de band toch wel hun visitekaartje af.
Als de digitale intro muziek begint, weten we wie er onderweg is naar het podium: Alestorm! De fanbase is vandaag behoorlijk vertegenwoordigd, er zijn aardig wat piraten en plastic zwaardjes gesignaleerd. Met Walk the Plank zetten ze het tempo er gelijk goed in. Het voorste gedeelte van het publiek verandert eigenlijk meteen in een bier douche en crowdsurf mekka. Menig man, maar ook vrouw, wordt richting de foto pit gevoerd terwijl de band verder gaat het met The Sunken Norwegian. Zanger Christopher Bowes vraagt zich intussen af wat in hemelsnaam Joepie de poepie metal is. Een duidelijk antwoord krijgt hij niet, maar misschien is dat maar goed ook, want het zal toch niet echt blijven hangen. Volgens eigen zeggen is hij is al twee dagen niet nuchter… Dan maar verder met Shipwrecked! Tot nu toe is dit toch wel het grootste feestje van de dag. Technisch stelt de muziek in verhouding met de voorgaande bands wat minder voor, maar dat zal niemand in het publiek een worst wezen.
Na dat Christopher samen met het publiek een korte versie doet van bier en tieten op z’n keytar, draagt hij het nummer Magnetic North op aan de ijsbaan. Het dansfeest gaat constant door, net als het crowdsurfen en moshen. Met Famous Old Spice probeert de band de geur van het publiek wat te maskeren, maar of je iets kunt tegen zweet, bier en een zandstorm vraag ik me af… Dan is het tijd voor de singalong, die ook uitmondt in een roeifestijn in het midden van de pit: Nancy the Tavern Wench. Het publiek blijft verwend worden met stevige nummers als Keelhauled, Mead from Hell en 1741 (battle of Carthagena). Na Captain Morgan’s Revenge is er nog ongeveer negentig seconden aan tijd over voor de band, maar ze willen ons nog perse Rum even laten horen. Hilarisch genoeg lukt dit ze dan ook, het nummer wordt in ongeveer het dubbele tempo afgeserveerd, waarna de band het welletjes vind.
De heren van Rompeprop kondigen praten de bands aan elkaar en laten ook even weten dat er volgend jaar een tweede editie zal zijn van Dynamo Metalfest. De datum staat ook al vast, schrijf 16 juli maar vast in je agenda. Gelijk vanaf het begin gaat Biohazard er helemaal voor. Al springend, draaiend en raggend op hun gitaren zwepen ze het publiek op. Dat ze al een jaartje ouder worden is niet te merken, het is alsof je 20 jaar geleden op Dynamo naar Biohazard bent gekomen en net zo staat te beesten als toen. In het nu blijkt de schare fans van toen nog aanwezig, maar er zijn ook zat nieuwe fans te vinden, zelfs tot zeer jong! Als de zanger de foto pit in springt om van dichtbij het publiek op te zwepen springt en moshed het publiek als een stel idioten. De pit lijkt zo verhit dat al het bier wat er overheen wordt gegooid acuut verdampt. Dit is echter de enorme stofwolk die veroorzaakt wordt…
Er komen allerlei klassiekers langs zoals Tales from the Hard Side, en met Down for Life wordt alle achterliggende en ondersteunende familie bedankt voor de afgelopen “twenty five fuckin years”. Als de band aan het publiek vraagt of ze “old shit” of “new shit” willen horen is er geen twijfel mogelijk, het juichen bij old shit is meer dan overduidelijk. Old shit wordt het, in de vorm van How it is. De band denkt nog graag terug aan vroeger en refereert hier constant aan. Tijd voor een circle pit, zo vindt de band. Als enige hardcore band vandaag moet dat toch op z’n minst lukken, de band geeft aan dat dit toch de laatste kans voor de grootste circle pit in de dynamo geschiedenis met Biohazard. Het nummer begint, maar de band kapt hem af om nog eens even duideljk te maken dat dit toch echt groter moet! Uiteindelijk wordt de pit niet veel groter dan hij al was, maar het publiek gaat met “Brooklyn New York in your face” in ieder geval lekker uit z’n plaat.
De volgende op de line up zijn de heren van Nuclear Assault. Ook deze band valt in de categorie thrash metal en is ooit begonnen in 1984. Anthrax was niet hard genoeg voor bassist Dan Lilker en dus begon hij hiermee. Dat dit een hele tijd geleden is, moge duidelijk zijn. De band is momenteel bezig met de laatste tour en de enige kans om ze in Nederland te hebben gezien is hier bij Dynamo. Als ik eerlijk ben hebben de heren hun beste tijd wel gehad. Live is het natuurlijk nooit de meest strak spelende band geweest, maar indrukwekkend is het vandaag zeker niet. Er zijn wat leuke tempo wisselingen, maar het is voornamelijk snel. Zo nu en dan snerpt de stem van John Connelly door de speakers en er overheen volgt hier en daar nog een gitaarsolo. Daarna gaat het weer net zo ongenadig hard verder. De screams schallen nog even door de lucht en even later neemt de band onder luid gitaar gejank afscheid en bedankt het publiek.
Het festival terrein begint echt op een metal festival te lijken. Groepjes mensen op de grond, het grasveld waar de mosh pit is, is geen grasveld meer maar een zandvlakte en de wietlucht komt af en toe langs gedreven. Dat gecombineerd met wat bier, zweet en friet lucht maakt het compleet. Ouderwets genieten dit 🙂
Als er een band is die een verleden heeft met Dynamo en Eindhoven, dan is het Death Angel. De band noemt Eindhoven niet voor niets hun “home away from home”. Na een nette voorstel ronde, waarbij Damian Sisso weer terug verwelkomd wordt, gaat de band er vandoor als een dragracer op nitro. De band zet nog steeds de standaard voor de Bay Area Thrash Metal, met als goed voorbeeld natuurlijk The Ultra Violence die even later van het podium komt geblazen. De show en het eerst volgende nummer worden opgedragen aan de nachtburgemeester van Tilburg: “Fozzie” : The Dream calls for Blood is een van de nieuwe nummers, maar klinkt net zo goed als de songs van 20 jaar geleden. Het sluit lekker op elkaar aan, evenals het nieuwe Son of the Morning, ook van het laatste album. De moshpit is tijdens het concert werkelijk constant te noemen, er is nauwelijks een moment dat er wat stil staat in het midden. Wat ook wel leuk is om te zien zijn een aantal dames van klein postuur die net zo hard door de pit moshen als de heren. Een dankwoord moet ook wel richting de heren van de security, die menig crowdsurfer van de menigte moet opvangen. Het is hard werken, maar gaat gelukkig wel gepaard met een enorm goed geluimd publiek wat, als ze eenmaal zijn opgevangen zo snel mogelijk weer terug rent naar het publiek voor nog een poging. Het is echt genieten van de live performance van deze band, zoals we eigenlijk wel gewend zijn. Toch jammer dat het zo snel weer moet eindigen…
Onaangekondigd begint de Khaos Overture intro van Arch Enemy, (wellicht zijn de heren van Rompeprop al omgevallen?) en komt de band het podium op om er gelijk met Yesterday is Dead and Gone in te vliegen. Na al het thrash metal geweld van vandaag is dit wel even wat melodischer en is wel even aanpassen. Desalniettemin klinkt het als een klok en is Alyssa niet alleen leuk om naar te kijken, maar de dame heeft een flink krachtige stem. Hij is anders dan die van Angela, maar went gauw genoeg. Alyssa laat even later weten wie ze zijn ter aankondiging van War Eternal: We are Arch Enemy, and This is War!!! War Eternal is een van de nummers waar Alyssa’s stem goed naar voren komt. Ook de gitaarsolo is heerlijk, naast de ondertussen doorbeukende drums. Ravenous volgt hierop, hiervan is het tempo nog iets hoger wat acuut de pit in het midden doet losbreken en er vliegen vervolgens t-shirts, bier en een boxershort door de lucht.
De band heeft ook een volle set aan pyro en co2 blazers bij zich, die ze meermalen goed gebruiken zoals bij My Apocalypse. Ondertussen blijft er lekker gecrowdsurfed worden en vloeit het bier nog steeds rijkelijk. Het water is intussen op, maar fris is er nog zat. Het is warm en stoffig geweest, dus het water is hard gegaan. Na een hele korte break komt de band terug op het podium met Snow Bound en Nemisis als toegift en komt er een einde aan de gelikte show. Dat het wel goed zit met Alyssa als zangeres is een feit, ik ben wel benieuwd wat een eventueel nieuw album zou brengen. Een terechte afsluiter van het festival is het in ieder geval wel.
De eerste editie van het Dynamo MetalFest lijkt me een succes en de organisatie is het daarmee eens. Niet alles is vlekkeloos verlopen, maar het siert de organisatie flink dat men dit op facebook gelijk onderkend en aangeeft er iets aan te doen. Dit had met name betrekking op de af en toe lange wachtrijen bij de munten verkoop en toiletten. Behalve dat was het prima geregeld, zeker als je de prijs er even naast zet en niet te vergeten de, voor het grootste gedeelte, gratis parkeer gelegenheid vlak naast de locatie. De line-up was ook uitstekend! Voor volgend jaar staat de eerste naam al weer op de affiche (Sacred Reich) en wij zien een jaarlijks terugkerend festival in deze vorm prima zitten. Tot over een jaartje!
