D:Zine werd opgericht in 2005 en sinds 2019 speelt deze Belgische postpunkband in een vernieuwde samenstelling, met recent nog een wissel achter de drums. De EP Illuminate My Darkness is pas de eerste release in de geschiedenis van de band. Hij bevat vijf nummers die al regelmatig live gebracht werden.
Dat het zo lang wachten was op een eerste release, compenseert de band door zijn uitstekende live-reputatie. Ze speelden al tal van mooie suppports (Vive La Fête, Clan Of Xymox, Der Klinke) in Vlaanderen en begin dit jaar stonden ze in Vlissingen als opener voor La Lune Noire.
De EP start meteen met het titelnummer en dat is een schot in de roos. Passie in de zang, een mooie intro, prima gitaarsolo en een sterke songopbouw. Dit nummer heeft een mooi tempo, zit heel goed in elkaar en klinkt catchy. Zonder D:Zine op dezelfde hoogte te zetten: dit klinkt wat als The Sound. Op In Black zakt het tempo een stuk en krijgen we een donker en intimistisch nummer. Mijmerend en intimistisch, zoals op de jongste studio-albums van The Cure.
Sleeping Giant heeft een goede intro en wordt verder ook prima opgebouwd rond een gezapige, meanderende melodielijn. Degelijke lyrics ook. De intro van Milkman en de verdere gitaarakkoorden zijn een eerbetoon aan the Cure, maar met de vocalen erbij verlies je die connectie al gauw. De lyrics zijn hier wat lastiger om te volgen. Wie of wat die melkman is, daarvoor is het wachten op de interviews.
De vijfde en laatste track op deze EP is het zweverige en intimistische Sad Hatred. Opnieuw een sterk nummer en nu met en knipoog naar Desintegration van the Cure, maar zonder een platte kopie te willen zijn. Ze hebben genoeg eigen smoel bij D:Zine.
België stond indertijd mee aan de wieg van het postpunkgenre en heeft nog altijd geen gebrek aan degelijke postpunkbands. D:Zine is één van de parels aan die kroon.