Het openingsnummer Violence Of The Red Sea geeft de cd een voortvarende start. Duidelijk zijn de jongens beïnvloed door een Jimi Hendrix en Black Sabbath hoewel er weliswaar ook een vleugje Hawkind doorheen raast. Het is vooral veel gitaar wat de klok slaat, waarbij Mario Rubalcaba als een pulserend duracellkonijn de vaart er stevig inhoudt. Uluru Rock kent hetzelfde principe hoewel het tempo hier een stuk lager ligt en je meer kunt spreken van een Black Sabbath meets Stevie Ray Vaughan-sessie. Equus October is met ruim vijf minuten een kort nummer. Het kan mij niet boeien. Daarbij klinkt het geluid erg hol, alsof het live in een container is opgenomen. De finale wordt gevormd door titelnummer From The Ages. Een half uur is dit een soort optelsom van de eerste twee nummers. De vaart zit er wel in, maar ik ben helaas wel afgehaakt.
Voor de psychedelische, retrorock, gitaarliefhebbers is From The Ages een aardig schijfje, maar voor de gemiddelde (!) luisteraar is het toch een hele zit.