Exodus – Persona Non Grata

De peetvaders van de thrash zijn terug. Actief vanaf 1982 hebben ze natuurlijk een lange staat van dienst en dit is hun langverwachte, twaalfde album. 
Ik ben geen fan van de krassende stem van Steve “Zetro” Souza, die bij mij altijd associaties opwerpt als van met een nagel over een schoolbord. Ik zou bijna het huilende baby geluid, op het laatste nummer van het album, Prescribing Horror prefereren. In die zin heeft Exodus het voor mij altijd van de riffs moeten hebben. Die zijn er dan ook genoeg op het album. Helaas blijven ze bij mij niet echt plakken. Daarvoor zijn ze wat mij betreft niet inventief genoeg. Twee van de weinige spannende nummers zijn het subtiel opgebouwde Lunatic Liar Lord en het technisch indrukwekkende The Years Of Death And Dying.
Het tempo zit er zeker wel lekker in en de moshpits zullen er niet om liegen als de nummers live worden gespeeld. Vooral bij The Beating Will Continue, waarop je kunt horen waar Municipal Waste de mosterd haalde. Tegelijk één van mijn favoriete nummers, aangezien Steve iets meer variatie en minder rasp in zijn stem laat horen.
Ster van het album is wat mij betreft drummer Tom Hunting, die onlangs nog het gevecht aanging met kanker. Zijn percussie maakt wat mij betreft het geluid van deze plaat door de strakheid en agressie die er in schuilt, vooral op het nummer Clickbait.
Niemand had verwacht dat Exodus met een baanbrekend, progressief album zou komen. Echter, dit album is wel heel eentonig. Het valt niet te ontkennen dat hun album Bonded by Blood een baanbrekend album was, dat bijna alle thrash bands die volgden inspireerde. Wat mij betreft perfectioneerden zij dat geluid en bleef Exodus helaas achter.
De verstokte fans zullen dit album wel kunnen waarderen. Nieuw zieltjes gaan ze er niet mee winnen.