Dat is niet meteen duidelijk bij de start van het album in het intro van Denigrate waaraan Daniel Tompkins (TesseracT) zijn stemgeluid wist toe te voegen. Startend met een sterk bas en drumgeluid wordt er daarna al riffend flink ingezet. De compositie is duidelijk opgebouwd, met daarin wat ingebouwde variaties. Het daaropvolgende Victim start weliswaar wat rustiger maar is met ruim zes minuten een mooie muziekreis door het progressieve landschap. Warren heeft zijn lijzige zang wat meer toegespitst naar de hogere regionen en aanvankelijk is er een gevoel dat je naar Radiohead zit te luisteren. De compositie is innemend en langzaam aan krijgt het een krachtiger karakter. Het drumgeluid vraagt de nodige aandacht met een variatie aan ghostnotes met daartussen welgemikte ferme slagen. Het gitaargeluid komt daar subtiel doorheen en na een lekkere solo gaat Godsticks meer los waarbij vooral het eind heerlijk is om naar te luisteren. De staccatoriff in Relief laat je de muziek van Godsticks zeker weer anders beleven. Dat mantra dat ze neerzetten komt steeds terug na de nodige uitstapjes.
De emotie waar Godsticks naar streeft op het album krijgt in Surrender meer body in een compositie die doet denken aan de muziek van Chris Cornell, maar ook in Numb ligt de emotie op de loer. Er is een constant spanningsveld in Numb en het zou fijn zijn wanneer er een progressieve eruptie zou volgen op deze spanning, maar die blijft helaas uit. Dan krijg je het gevoel dat de compositie een beetje voortkabbelt en dat is wel jammer. Ook in Breathe mis ik de accenten die bijvoorbeeld Victim erg sterk maken. Gelukkig is daar ook nog Change dat met negen en een halve minuut lang lijkt, maar zoveel subtiliteit en variatie in zich heeft dat de compositie voorbij is voordat je het weet. De distortionknop is gevonden en de straffe riff geeft het geheel een veelbelovend gevoel. De enigszins klaaglijke zang lijkt wat op de manier waarop Kurt Cobain de muziek van Nirvana meer emotie wist te geven. En waar in Breathe en Numb de ontlading ontbrak is deze in Change zeker wel aanwezig en welkom.
Time en Resist aan het eind van het album hebben genoeg progressieve elementen om te overtuigen. Resist begint evenals Denigrate met een sterk bas en drumgeluid en wordt tevens voorzien van lekkere ritmeaccenten waarbij de drum en zang met de melodie spelen. De gitaar speelt zijn eigen rol en weeft zich genoeglijk door het totale geluid om zijn kop op te steken in een mooie solo.
Inescapable ligt in het verlengde van Faced With Rage maar wijkt voorzichtig iets af van het pad. Er staan een paar uitstekende composities op die het aantal zeer voorzichtige en veilige composities goed compenseren. Over de hele linie is Inescapable daarmee een album dat aanspreekt en evenals Faced With Rage niet meteen al zijn kruit verschiet. Om het album goed te doorgronden en te kunnen waarderen zijn een aantal luisterbeurten wel noodzakelijk.