In de categorie; waarom moeilijk doen als het simpel kan. Ongecompliceerde (hard)rock. Lekker meezingbare refreinen en aanstekelijke elektrische gitaarriffs. Dat aangevuld met een stabiele ritmesectie en een prima passende ruige mannenstem. Zeker de eerste drie nummers (Atheist Prayer, Stumbling Towards Death en Earthdweller) komt dit lekker binnen. De combinatie van ijzingwekkend gegil naast de terughoudende zang tijdens Earthdweller geeft dit nummer net wat extra’s. Bij het vierde nummer Last Embrace heeft de break in het midden van het nummer iets eigenzinnigs. Eigenlijk blijft HolyRoller deze kwaliteit vasthouden zonder dat het ergens echt weet te verrassen. Dat is dan ook niet de bedoeling. De band kiest er namelijk voor om rock te brengen zoals het hoort. Wijdbeens met de gitaren hangend op de knieën. Een zanger die zingt met een ruig timbre en een drummer die ongetwijfeld grootse gebaren gebruikt om te laten zien dat hij rake klappen uitdeelt op zijn drumstel. Swimming Witches is een fijn album zonder al teveel poespas. Al dat extra’s is ook helemaal niet nodig om ‘gewoon’ lekker te kunnen rock ‘n rollen.
HolyRoller – Swimming Witches
237