Met dit album, dat natuurlijk ‘’self-titled’’ is om te benadrukken dat dit nog steeds gewoon Ignite is, moet ik mijn mening danig bijstellen. Ja ik mis de stem van Zoli, gewoon één van mijn favoriete stemmen in welk genre dan ook. Maar ik moet ook toegeven dat ik nu hoor dat hij niet de enige reden was dat Ignite in mijn top vijf van favoriete hardcore bands stond. De sterke combinatie van melodie en energie is er nog steeds.
Het album zit vol met makkelijk in het gehoor liggende nummers op het snijvlak van punk en hardcore zoals The Butcher In Me en is, zoals op Call Off The Dogs, regelmatig meerstemmig. Nieuwe zanger Eli Santana (Holy Grail) probeert niet de stem van Zoli te imiteren, maar houdt zich wel vast aan de melodieuze klank met soms een rauwer randje. Het doet me soms wat denken aan Death By Stereo’s Efrem “The Bean” Schulz. Op het nummer Enemy verrast hij me door zelfs even te klinken als Brandon Boyd van Incubus. Een indicatie van de veelzijdigheid van zijn stem. De teksten behouden ook de voor Ignite kenmerkende maatschappelijke en politieke betrokkenheid in nummers als Anti-Complicity Anthem, The River en This Day.
Met dit album laat Ignite horen dat ze zonder twijfel ook zonder Zoli bestaansrecht hebben.