De smakelijke opener “I Gotta Right” is een van de steviger songs. Ook verderop blijkt de muziek gelukkig in lijn met de visuele presentatie. Het blijkt een mengeling van ontspannen blues, netjes uitgevoerd zonder steriel te worden. Met regelmatig slidegitaar, mondharmonica (van Jimmie Wood), achtergrondzang (van mevrouw Wood) en nog wat aanvullende muzikanten waaronder blazers, wordt op The Calling blues neergezet die in de verte wel aan de Stones doet denken. Maar dan wat netter.
Twaalf eigen, zelf geproduceerde songs met een kop en een staart van tussen de drie en vijf minuten, met mooie details die het verschil maken. De koortjes in “I Gotta Right”, de Turkse cümbüs (een kruising tussen een banjo en een oud) in het titelnummer, de slidegitaar op “Grace Under Pressure”, de blazers aan het einde van “Miz Aprodite”. Dat wordt aangevuld met een beetje swampblues hier, wat deltablues daar, een heavy randje of juist een poppy tintje.
Het zou reuze makkelijk zijn om het weg te zetten als niets-aan-het-handje-blues, gericht op het grote publiek. Deze heren weten echter prima waar ze mee bezig zijn en slagen erin ontspanning en een gelikte productie te combineren met energie en precies genoeg rauwheid om overtuigend te blijven.
Imperial Crowns zou dan ook een perfecte act zijn voor een zonnige Utrechtse weide bij Roots In The Park. Ik begin daar vast voor te duimen, op de tonen van The Calling.
Website Imperial Crowns