Sinds een paar jaar zit de inmiddels in de VS woonachtige Britse gitariste Joanne Shaw Taylor op Journeyman Records, het label van Joe Bonamassa. Dat betekent bijna automatisch een stevig tempo in releases (Black & Gold is haar vierde studioalbum in vijf jaar) én toegang tot geweldige sessiemuzikanten.
Dat laatste is waarschijnlijk vooral te danken aan het adresboekje van producer Kevin Shirley (Joe Bonamassa, Iron Maiden), die ook het vorige album al voor zijn rekening nam. De bezetting voor dit studioalbum is grotendeels hetzelfde gebleven. Het enige verschil is dat Rob McNelly hier niet van de partij was en werd vervangen door Audley Freed (Black Crowes, Sheryl Crow).
Shaw Taylor beweegt zich meestal ergens tussen stevige rootspop en bluesrock en dat is hier niet anders. De pop hoor je ook terug in de twee covers op dit album, het titelnummer en “Love Lives Here”. “Black & Gold” is in 2008 een hit geweest voor Sam Sparro en als niet-radioluisteraar moest opzoeken wie dat eigenlijk is. Het origineel is een electropopdeuntje dat me eerlijk gezegd ook niet bijgebleven zou zijn, zonder ook maar één gitaar. In de nieuwe versie is dat wel anders en ook al wordt het nergens een echte rocker, deze versie vind ik een stuk beter te pruimen dan het origineel. “Love Lives Here” is een track van The Faces (met Rod Stewart) en daar zijn de overeenkomsten veel groter, al was het maar door de licht gruizige zang van Shaw Taylor.
Die tracks passen overigens prima bij het eigen materiaal. Ze zijn allemaal pakweg drie tot vijf minuten lang, met verzorgde arrangementen die het niet van het muzikaal stunt- en vliegwerk moeten hebben. Dat zou niet passen. Zelfs Joe Bonamassa, die op twee songs van de partij is, past zich aan en komt met fraaie, emotionele solo’s. Een paar keer gaat het er wat steviger aan toe, in het fraaie “I Gotta Stop Letting You Let Me Down” bijvoorbeeld of het riffy “Look What I’ve Become”, dat bijna stadionrock is. Het zorgt ervoor dat het album een goede spanningsboog houdt.
Dat Audley Freed uit de band van Sheryl Crow hier te horen is, is niet zo gek want qua songwriting zitten Crow en Shaw Taylor vrij dicht bij elkaar. Het grote verschil zit ‘m in de stemmen. Sheryl Crow heeft een heldere en wat hogere stem die het materiaal richting countrypop trekt, bij Joanne Shaw Taylor zorgt de wat lagere stem met fraai gruizig randje dat het meer richting blues gaat.
Black & Gold laat eens te meer horen dat Joanne Shaw Taylor zich heeft ontwikkeld tot een echte festivalact. Het is blues die geschikt is voor een breed publiek, zonder aan kwaliteit in te boeten, zowel in songs als in arrangementen. En dat is gewoon knap.
Ze gaat vanaf juli touren en doet daarbij in september/oktober Nederland aan.