Wat weer een prachtig affiche; Kadavar en Slomosa zou je als dubbele headliner kunnen zien (wat mij betreft) en ook ORB, een band die ik nog niet zo goed ken, wil ik wel eens live bekijken. Kadavar heb ik echter nog niet eerder met een goed geluid meegemaakt, dus ik ben ook benieuwd hoe dit vanavond zal uitpakken.
Door wat vertragingen thuis is de zeer korte set van ORB er bij ingeschoten, maar ik heb gehoord dat het best fijn kijk en luistervoer was. Het podium wordt klaar gemaakt voor Slomosa, als ik de gezellig gevulde grote zaal binnenkom; niet afgeladen vol, maar precies goed, wat mij betreft. De vorige keer dat ik de band zag, bij Sonic Whip, hebben ze me helemaal ingepakt, en ik heb er zin in. De band ook; ze knallen direct van het podium met opener Cabin Fever en het publiek is ook direct helemaal mee.
De Tundra-rock van de Noren doet het goed in Nijmegen. Zanger Benjamin Berdous benoemd ook even dat ze nog nergens zo veel gespeeld hebben als in deze stad (vier keer al). De interactie op het podium is heerlijk enthousiast en naar het publiek toe gewoon ontwapenend; een praatje over een bezoekje aan de skatebaan of een korte reactie op het publiek, het komt heel oprecht over. Ook is er natuurlijk een benoeming van “this one is for Gaza” bij de aankondiging van Battling Guns. Zo’n nummer waar deze geweldige band prachtig de eighties wave invloeden in de lompe stoner integreerd en de stem van Benjamin ook soms zelfs aan Robert Smith doet denken. Ook een stukje punk invloeden, inclusief springende bandleden, kan je met een nummer als There Is Nothing New Under The Sun, voor de kiezen krijgen. Daar waar de toeschouwers vooraan fysiek meedeinden in de slepende stoner stukken, wordt dan opeens een wild springende mosh-pit gevormd.
Grondlegger en frontman, zanger/gitarist Benjamin is weer in bijzonder goede doen vanavond, maar dat geld zeker ook voor zijn medebandleden. Deze hele band is muzikaal gewoon heel goed. Drummer Jard Hole zit als een wildeman zijn zeer strakke potje te rammen en de aanstekelijk brede smile in combinatie met fysieke en instrumentale bevlogenheid van bassiste Marie Moe is innemend. De expressiviteit van gitarist Tor Erik Bye is gewoon fenomenaal. Hoe hij die snelle loopjes en ook de extra vibrato aan die ene noot kan meegeven, terwijl hij wilde capriolen uithaalt en heel sprekende grimassen laat zien, is een ware lust voor oog en oor. Ik heb weer van ze genoten.
Op de Zwarte Cross en Helldorado heb ik Kadavar eerder gezien. De platen beluister ik graag, maar live schijnt deze band er een Motörhead-reputatie op na te willen houden; dit moet harder dan hard! De PA op Zwarte Cross was destijds half opgeblazen na een paar tonen, volgens mij, en in het galmende Klokgebouw is het geluid sowieso moeilijk goed te krijgen. Nu dus Kadaver eindelijk met goed geluid, want bij Doornroosje heb ik dit nog altijd als super ervaren. De eerste dreunende geluiden uit de boxen kun je tot in alle vezels van je lijf voelen; ik weet niet wat ik hier van moet denken.
Wanneer een spooky grijnzende Christoph Bartelt op zijn basdrum beukt, terwijl hij het publiek opjut, zetten de gitaren de lekker wringende lick van Lies in. Gelukkig, het geluid is niet meer zo hard als bij die dreinende intro dreun, maar toch … Veel mensen om me heen laten zich direct aardig overdonderen en meeslepen in deze bijna algehele beleving, waarbij je de muziek (met name de bas dan) zelfs kan voelen.
Naast die sprekende kop van Bartelt, is ook bassist Simon Bouteloup nog steeds een opzienbarende verschijning op het podium. Bijna swierend als een danser in een degengevecht beweegt hij over het podium als een soort boosaardige Zorro, met zijn bas in de aanslag, klaar om toe te slaan. Zanger/gitarist Christoph Lindemann gaat helemaal op in zijn muziek en kan met zijn kunsten op gitaar in combinatie met zijn podiumpresentatie ook behoorlijk de aandacht trekken. De in 2023 als extra gitarist/toetsenist aangetrokken Jascha Kreft blijft figuurlijk gezien een beetje op de achtergrond, maar doet zijn ding gewoon zeer naar behoren.
We krijgen loeiharde vertolkingen van een mooie dwarsdoorsnee van het repertoire, waarbij die algehele beleving van de muziek aan één kant dus misschien helemaal optimaal is; voelbaar tot in de onderbuik en zelfs de lichtshow is bij vlagen werkelijk overdonderend. Toch hadden ze van mij niet zoveel flitsende stalen en stroboscoop hoeven toe te voegen, en in deze massieve geluidsmuur had ik vaak echt moeite om die kenmerkende details in instrumentatie te ontwaren, terwijl die op de studioalbums toch echt zo’n meerwaarde kunnen hebben. In een nummer als Regeration, dat al een beetje zo’n electro dancebeat-achtig sfeertje heeft, past zo’n lichtshow en die muur van geluid dan wel weer op zich; kwestie van smaak natuurlijk.
Ook de nog uit te komen plaat (die je hier al wel kon kopen en dus ook mee moest) kwam aan bod; het nummer Total Annihilation is zijn titel waardig en is een indrukwekkend stuk muzikaal geweld. Het razende, pulserende ritme in combinatie met die belichting en het volume deden me ook weer even denken aan dat technofeesje-sfeertje, maar de smerige riffs en gierende solo zijn toch erg smakelijk. “Are you ready for the Doomsday Machine” klinkt het dan; het publiek reageert uitbundig op deze aankondiging van ook één van mijn favorieten van dat geweldige tweede album Abra Kadaver. Het feestje zit er dan bijna op. Nog een paar “oudjes” en de oordoppen (die ik vanavond echt nodig had) kunnen uit. Goed, het geluid was een stuk beter dan mijn vorige keren, de onderdompeling in muziek van Kadaver was inderdaad een beleving en misschien zal ik de beluistering van de albums thuis nu ook met nog vollere beleving ondergaan. Het nieuwe album is trouwens ook een aanrader.
