Claw Boys Claw is bezig aan hun laatste clubtour. Daarna stopt de band, die al ruim 40 jaar bezig is met optreden. Over het compleet stoppen met de muziek wordt niet gesproken, men claimt dat de heren nog steeds samen muziek zullen gaan maken, maar dat het publiek dit helaas niet meer op het podium zal mogen aanschouwen. Bij voorbaat kunnen we al stellen dat we de optredens van Peter Te Bos en zijn mannen zullen gaan missen. We pakken dan ook graag, samen met vele anderen, een show in 013 in Tilburg nog even mee.
Het was helaas nog vrij rustig in de zaal toen de eerste supportact ten tonele mocht verschijnen. Het Tilburgse Miners Of Muzo mocht voor een thuispubliek de avond openen en deden dat best verdienstelijk. Miners Of Muzo vond het dan ook een grote eer om in de grote zaal van 013 te staan en nam de toeschouwers, die langzamerhand kwamen binnendruppelen, mee terug in de tijd van de rock uit de jaren ’80. Zo kondigde men zelfs een song aan die in 1986 was uitgebracht, drie jaar later dan dat de band was opgericht. Ondanks dat de heren al jarenlang actief zijn was men toch wel onder de indruk van de grote zaal van 013 en stond men wat onwennig op het podium. De verhalen van de heren kwamen wat voorzichtig over, maar gelukkig maakte hun songs veel goed. Het publiek waande zich dan ook echt in de jaren ’80 met nummers die dedeb denken aan bands zoals de Golden Earring, maar ook The Rolling Stones. .
Vervolgens werd er snel omgebouwd en was het aan de jonge honden van The Hook uit Utrecht om de boel op stelten te zetten. Vanaf de eerste tonen werd het publiek verrast met een hele frisse band met de nodige energie. Het half uur wat de heren gegund was wou men optimaal benutten om te laten zien wat ze in huis hadden. The Hook speelde Indie-Rock in de stijl van onder andere Arctic Monkeys. Het trio was dan ook van de snelle riffs, spannende hooks en niet voor niets vielen zij op tijdens hun shows in de Popronde. Alle drie de bandleden zweepten hun publiek graag op, maar drummer Jan viel vooral erg op, wat een strakke drummer. Soms wou hij tussen de nummers ook wat zeggen, maar door de effecten op zijn microfoon kwam dat wat onverstaanbaar over. Wel was zanger Rein goed verstaanbaar, nodigde iedereen uit om na de show bij de merchandise een praatje te komen maken en meteen hun debuut-ep The Hook te komen scoren. Van deze ep was volgens hem Casino zijn lievelingstrack en vol energie klonk deze song door de grote zaal. Het was dan ook fijn om een band aan het werk te zien die alvast een keuze had gemaakt qua richting en wie weet komen we deze band nog veel vaker tegen, want het half uur vloog echt snel om…
Na een snelle ombouw bleek dat het drumstel waarop The Hook speelde eigenlijk al toebehoorde aan Claw Boys Claw. Er werd even een doek verwijderd en het alom bekende bandlogo kwam tevoorschijn. Niet veel later kwamen dan ook de gevierde bandleden op het podium was het tijd om te genieten van het afscheidnemende Claw Boys Claw. Net zoals bij de show op Come As You Are in Eindhoven stond er op het podium een stoel klaar voor de 74-jarige frontman Peter Te Bos, zodat hij indien gewenst even kon plaatsnemen. De energieke zanger maakte al snel zijn karakteristieke dansjes en gebaren, de showman pur sang pepte zijn publiek vanaf de allereerste tonen van Quiet Girl al op. De opener van deze show kwam overigens van het recente album Fly en het zou niet de enige song zijn van dit album wat vanavond voorbij zou komen. Wie niet beter zou weten zou dan ook denken gewoon bij een optreden van de Fly-clubtour aanwezig te zijn dan bij een van de laatste shows van de band. Eigenlijk werd daar ook weinig of niks over gezegd, men zag een band vol vuur aan het werk. Gitarist John Cameron speelde gitaar alsof zijn leven er vanaf hing. Ietwat schuddend met zijn haardos zocht hij al snel alle hoeken van het podium op en zijn regelmatig stond hij op de rand van het podium, waardoor hij praktisch met zijn schoenen de bezoekers kon raken. Of lagen zij juist aan de voeten van de gevierde gitarist?
De sfeer zat er dan ook goed in vandaag in de zaal in Tilburg. Tijdens de voorprogramma’s gaven de bezoekers nog nauwelijks thuis, men had d energie gespaard om tijdens Claw Boys Claw helemaal los te kunnen gaan. Met regelmaat ontstond er weer een moshpit, vloog er af en toe een biertje de lucht in, maar bleef de sfeer fier overeind. Dat allemaal onder het toeziende oog van frontman Peter Te Bos die af en toe zijn stoel wat dichterbij de rand zette om alles goed te kunnen aanschouwen. Wat was het heerlijk om zijn typerende lage stemgeluid te horen. Daarnaast liet de band zich ook nog eens vergezellen door twee achtergrondzangeressen die af en toe mee kwamen doen. Dit gaf de nummers een extra laagje, iets wat je qua tonen niet van de andere heren kon verwachten.
Tussen de nummers door maakte de zanger nog wat grappen, probeerde nog te vertellen dat de band eens in Tilburg speelde tijdens roze maandag, maar het publiek hoorde de band graag “speuluh” en de verhalen duurden dan ook niet zo lang. Ook was het kennelijk leuk om “broek uit” te roepen, iets wat bij een eerdere show van Claw Boys Claw ook al gebeurde. Kennelijk mocht dat allemaal tijdens deze laatste keer dat de Amsterdammers in Tilburg speelden. Het had gelukkig geen negatief effect op het optreden, de band was ook na ruim 40 jaar nog steeds in vorm. Naast de nummers van de nieuwe plaat kwamen ook tracks van de latere albums Kite, HJammer en It’s Not Me, The Horse Is Not Me, Part I voorbij, maar het publiek veerde nog meer op bij het horen van de all-time klassiekers.
Die klassiekers zaten in het toegift. Tijdens Rosie vonden een paar dames het euk om het podium op te klimmen, met Peter te sjansen en te dansen terwijl Te Bos de klassieker liet klinken. Na deze geste werden ze wel weer verzocht het podium te verlaten tot tevredenheid van de vele bezoekers. Die wilden nog even genieten en dat mocht dan ook van favorieten So Mean en Superkid. Voor een laatste maal mocht iedereen losgaan en men zag hoe ineens Jan Kleijn (de drummer van het voorprogramma) mocht meespelen. Het bleek dan ook dat deze drummer de zoon was van Jeroen Kleijn, de drummer van Claw Boys Claw. De appel bleek dan ook niet ver van de boom te vallen. Het slotakkoord was overigens wel weer voor Jeroen, waarna de band uitgebreid afscheid nam van hun publiek in 013. Even sprak Peter Te Bos zijn menigte toe met de woorden zo blij te zijn om het al die jaren samen met deze band te mogen doen alsmede ook zijn crew. Voor het publiek moest het toch even raar voelen, wetende dat deze band niet meer zou terugkeren. Dus geen “tot de volgende keer’, maar nee, het publiek en de band zullen hipcats forever blijven