Komor Kommando laat in drie dansbare versies van ‘Servus Pulsu’ horen dat men de mix van electro met bombastisch koor prima in de vingers heeft. Denk bijvoorbeeld aan Heimataerde. Het lekker knallende instrumentale industrial nummer ‘Cardiovascular System Check’ gaat er ook in als zoete koek.
Mondträume herinnert muzikaal aan de electropop/ darkwave van Diorama. Wat betreft zang klinkt het anders, maar zeker niet minder goed. De drie versies ‘Life Is Short’ klinken van mooi rustig opgebouwd (originele versie en radio mix) tot uiterst opzwepend (Cosmic Armchair Club Edit). ‘Parasite’ is in de Terrolokaust rmx een prima electropop nummer voor de dansvloer.
Bij Növö slaat de overwegend positieve stemming om bij de EP’s in een negatief gevoel. Met vier keer ‘I Flee’ probeert Növö te overtuigen met avantgardistisch bedoelde electro. Vooral de extended version en de 7” versie vallen helemaal door de mand door de slechte zang. Een niet zo’n interessant nummer langer rekken is eigenlijk gewoon geen goede zaak.
Studio-X vs. Simon Carter kan gelukkig wel weer overtuigen met heerlijke dance tracks. De hardcore/ breakbeat achtergrond van Simon Carter is niet herkenbaar door ongenadig gebeuk, maar wel in de perfecte groove en dansbare opbouw van de vier nummers. Er zit voldoende electropop in om ook voor Gooties verantwoorde medemensen interessant te zijn.
Het Nederlandse XMH tenslotte knalt, in de allerbeste darkelectro traditie, de geluidsboxen van de plaats. Denk Grendel, denk Hocico. Furieus, zoals in de originele versie van ‘The Business’. De folk ontmoet darkelectro tijdens ‘Product’ doet het ook prima, maar wel minder furieus. Kan ook niet anders met de ondersteuning van Heimataerde. De Leaetherstrip versie van ‘The Business’ en de Slave To The Grind remix van ‘Product’ zijn zeker leuk, maar overtreffen de eerder genoemde versies niet.