Gitarist Adam De Mico en drummer Austin Archey hadden een visie. Extreme metal maken zonder daarbij gehinderd te worden door enige grenzen. Dat vonkje kreeg steeds meer vorm en er ontstond een vlammetje dat ten tijde van het album Immortal meer vorm kreeg. Maar het leven van een (succesvolle) band gaat niet altijd over rozen en het is hard werken. Met zanger CJ McCreery leek het allemaal goed te komen, maar dat bleek van korte duur te zijn. Verder perikelen noodzaakte de band om een stapje terug te doen.
Het aantrekken van zanger Wil Ramos is wat mij betreft een gouden zet geweest. En eigenlijk bij toeval omdat Wil, als vriend van de band, niet het idee had dat hij goed genoeg zou zijn. Niets is minder waar. De band heeft met het uitbrengen van de EP …. And I Return To Nothingness laten horen dat de vlam die ontstoken was uit mocht groeien tot een fikse fakkel. Het afgelopen jaar heeft Lorna Shore op de diverse podia ook laten zien en horen dat ze het overweldigende geluid op de schijfjes ook live uitstekend neer kunnen zetten waarbij Wil zich als een ware voorman heeft ontplooid.
Het album Pain Remains is het nieuwe wapenfeit dat gaat bewijzen dat Lorna Shore geen ééndagsvlieg is. Gitarist Adam De Micco geeft aan wel wat spanning te hebben gevoeld bij het schrijven van nieuw werk. Deze spanning heeft een positieve uitweg weten te vinden in de tien nieuwe composities.
Opener Welcome Back, O’ Sleeping Dreamer kan meteen gezien worden als klassieker wat mij betreft. De hemelse koorzang in het intro maakt nieuwsgierig en de spanning wordt verder opgebouwd naarmate de compositie vordert, totdat de hemelse klanken ruw verstoord worden met een enorm brute interventie waarbij je je afvraagt hoeveel mensen er in de band zitten. Na een mitrailleursalvo aan drumwerk, waarin de schone klanken op de achtergrond blijven hangen lopen over in een vette breakdown waar Wil Ramos zijn kunnen op alle manieren tentoonstelt. De versnelling die daarna volgt, raast als een tornado rond totdat melodie, grunts en de hele rataplan weer over je heen wordt gesmeten. Het gitaristentandem Adam De Micco en Andrew O’Conner leven zich even helemaal uit totdat er hartstochtelijk gewerkt wordt naar een magnifiek einde waarin de engelen hun gewaden weer glad hebben gestreken en de compositie eindigen. Ze probeerden Into The Earth ook nog rustig in te luiden, maar daar stok de band, die trouwens na lange tijd aangevuld is met bassist Michael Yager, een brandend stokje voor. In een uptempo tempo vervolgt Lorna Shore de kruistocht die ze gestart zijn. Noem het extreem als je wilt. Feit is dat het geheel overweldigend overkomt en het samenspel van indrukwekkende muziek, klassieke elementen in muziek en zang, technische uitmuntend gitaarspel en het stemgeluid van Wil (die op het eind meer geluiden voortbrengt dan ik kan bedenken) dit geheel kneden en mixen tot een overweldigend stuk.
Het klassieke intro bij Sun // Eater klinkt bijna vertrouwd en rustgevend. Je zou bijna denken dat je rustig achterover kunt leunen, maar de bruutheid, snelheid en technische muziekstuntjes staan ook centraal in deze compositie. In alles is het dan ook weer heel gemakkelijk te volgen en weeft de melodielijn op de achtergrond rustig naar het einde toe. Via Cursed To Die vervolgt Lorna Shore de weg naar Soulless Existence dat eigenlijk vrij toegankelijk klinkt (voor de metalfan). Opvallend is eigenlijk wel dat de composities van Lorna Shore vrij lang zijn (zonder dat ze vervelen). Ook Soulless Existence gaat voorbij de zeven minuten. Door te blijven spelen met kracht, diepte en snelheid houdt Lorna Shore de messen scherp en houdt het inmiddels beproefde recept in het geluid van de band de zaak interessant en het adrenalinepeil goed hoog.
Het beproefde recept van de koorzang komt terug in Apotheosis. Het gitaargeluid hier is duidelijk in twee lagen neergezet. De klassieke benadering tegenover de heimachineriffs die bijval krijgen van bas en drum bepalen een mooi evenwicht. Het zwaartepunt waar ik zo blij van wordt bevindt zich allereerst in het midden waar Wil Ramos de diepe duisternis laat weerklinken en het toetje is minstens zo mals waarin hij de personificatie van een kruising tussen een walrus, een everzwijn en een grizzlybeer is.
Wrath is niet anders dan een heerlijk stuk muziek waarbij vooral het einde één groot wervelend gorgelfestijn is. Het is allemaal zo zwaar en donker dat je het bijna voelt.
Het album eindigt met de drie composities die bij elkaar horen en samen ruim een kwartier duren. Als vanzelf kwam de titel bovendrijven bij het schrijven van het album en omvat het gehele arsenaal aan kwaliteiten van de band. Will Ramos geeft aan dat hij altijd al een soort van deathcore liefdesliedje wilde schrijven en dat is gelukt. De start van dit drieluik luistert naar de naam Pain Remains 1: Dancing Like Flames. Het tempo ligt niet continu heel hoog, maar de dubbele basspartij van Austin spreekt wel boekdelen. De melodie is vrij rustig en de gitaarmelodie gevoelig te noemen. De versnelling zorgt dan weer voor een lekker wending. Er is daarna zelfs sprake van een stuk gesproken tekst. Part 1 loop als vanzelf over in Pain Remains II: After All I’ve Done, I’ll Disappear. Part 2 is een stuk bruter dan part 1, maar ook hier is er voldoende ruimte voor de melodie. Wanneer alles nog een octaafje hoger wordt ingezet, heb je me te pakken. In Pain Remains III: In A Sea Of Fire komen de klassieke en innemende klanken weer boven drijven en lijkt het spookslot toch nog te bestaan. Het hemelse koor probeert zich nog staande te houden maar dat is onbegonnen werk wanneer Lorna Shore weer op vol vermogen verder gaat. Will Ramos laat in alle delen horen dat hij beschikt over dat brede spectrum aan zangtechnieken en hij benut ze allemaal. Zeker na de fikse vertraging halverwege gaat hij weer heeeeeel diep. De melodie komt weer terug en relatief rustig wordt het album afgerond.
Met Immortal kreeg de waakvlam van Lorna Shore meer kracht en ondertussen zorgt het album Pain Remains ervoor dat Lorna Shore een band is waar rekening mee gehouden moet worden. Van voor tot achter bruut, immens en energiek. De vlam heeft bij en in mij een fakkel/vuur ontstoken waarbij het vagevuur een lachertje is.