Tears in Paradise bestaat uit een vijftal tracks, en is volgens de bijsluiter een conceptalbum dat gaat over falende relaties, strubbelingen in het leven en hoe wij hard proberen om er iets van te maken. Het album belicht het verloop van naïviteit, onzekerheid, frustraties, woede, wanhoop en vraagt om vergeving voor de belofte “ik laat je nooit meer gaan’. Een belofte die nooit is nagekomen.
Portrait d_un Eté (portret van een zomer) is het intro van de EP. Hele fijne gitaarklanken die ondersteund worden door de strelingen van een viool. Levitating, het langste nummer van het album, knalt er hier opvolgend meteen op los en laat horen dat er een stap naar voren is genomen. Het geluid is wat voller en harder. De riffs lekker vet en strak. Dat de heren een bovengemiddeld muzikaal talent bezitten was al te beluisteren op het debuut. De vocalen van Peter Meijer maken het in de rustigere passages erg intiem. En zodra de muziek er om vraagt levert zijn strottenhoofd genoeg power om mee te gaan naar een krachtiger geheel. Forgive Me is hierna iets spannender qua geheel. Meer keys, meer elektronisch, zelfs in de vocalen her en der.
Enlighten Me en Tears in Paradise trekken de lijn en variatie door naar het einde van een in mijn ogen zeer sterk album dat veel prog liefhebbers zal aanspreken. In Nederland zijn de heren in de progscene geen vreemden en zullen zeker een mooie stapel cd’s verkopen alleen in deze groep al. Maar deze groep zal zeker groeien door de tijd. Mark my words.