Het album opent heel zachtjes met een blaasinstrument (flügelhorn) versterkt door ingetogen snarenplukkerij en toetsenwerk. Sfeervol.
Voor je denkt dat het een jazzplaat is geworden… Het tweede nummer, Rad Des Tijds, gaat vlammend van start met tremolo riffs zoals we van black metal gewend zijn. Vocalen zijn soms raspend, soms galmend. Ze hadden wat mij betreft wel wat meer naar voren mogen worden gehaald in de mix.
Er zijn wat nummers met een meer traditionele black metal stijl zoals Grauwe Muren, Nevelsluiers en het lekker agressief klinkende Schone Lei.
Dan zijn er de nummers die niet bepaald het experiment schuwen. Moegestreden heeft een heuse saxofoon. Een instrument dat zijn intrede in de metal maakte met bands als Rivers of Nihil en Ihsahn. Ik ben er geen fan van, maar moet zeggen dat het redelijk goed werkt bij dit nummer. Het geeft het toch wat extra kleur.
De dreigende openingsriff van Verstoten, opent een nummer waarbij de vocalen zo weemoedig klinken als de albumtitel aangeeft. Ook hier komen een blaasinstrument en toetsen uiteindelijk terug evenals tremolo riffs. In die zin is dit het nummer wat je moet horen om een goede algemene indruk te krijgen van wat deze band kan.
Uiteengevallen heeft een mooie gastrol van Fraukje van Burg (Doodswens) die de spoken word fragmenten hier voor haar rekening neemt. De furieuze gitaarpartij die hier te horen is bevalt me zeer.
Een knap gecomponeerd black metal album voor fans die snappen dat black metal niet is geëindigd bij het eerste album van Mayhem.