Op deze mistige en koude zondag rijden we vroeg naar de Oktoberhallen in Wieze. We hebben een korte nacht gehad en ons lijf voelt ook niet helemaal meer piepjong aan. Deze ongemakken houden ons niet tegen om nog één dag het MFVF gevoel op te snuiven en deze laatste dag van begin tot eind te beleven.
Als eerste staat Mercy Isle vandaag op de planken en mogen deze laatste festival dag openen. Ik zie twee bekende gezichten op het podium. De eerste die staat te shinen op het podium is Kassy die we al vrijdag gehoord hebben tijdens de Unplugged avond. Deze dame heeft een dijk van en stem en weet deze ook nuttig te gebruiken. Moeiteloos weet Kassy de hoge noten te halen maar ook de lage en als sausje daar bovenop perst ze ook nog overtuigende grunts uit haar lijf. Hoe kan je niet van deze dame houden! De tweede die ik herken op het podium is Joop de Rooij op toetsen. Ook hij weet deze strak te gebruiken en is een mooie aanwinst op het podium. Een gruwelijke hekel heb ik aan bands waar ik heel veel toets partijen hoor op tape en niet live on stage. Pluspunt dus voor deze band. Tijdens het eerste nummer Wake up komt Thanos, die we kennen als bassist van Enemy Of Reality, Kassy bijstaan. Deze keer dus niet op zijn basgitaar maar met zijn vocalen. Beiden klinken goed bij stem en vullen elkaar mooi aan. Stuk voor stuk krijgen we pareltjes te horen als Uncaged, No One Will Save You, Storm, The Ghost en Stop, kiss me. Elk nummer wordt met zijn eigen charme neergezet en nemen mij mee op reis. Een reis naar Mercy Isle. Tijdens het laatste nummer, wat wordt opgedragen aan Avi Cohen, komt Lindsay (Cradle Of Filth) ook nog een nummer meezingen. Come to me komt ook hier wederom goed uit de verf. Het moge duidelijk zijn dat deze band goed weet waar zij mee bezig zijn. Alle leden staan met volle overtuiging op het podium en pakken ons met gemak in. Wat mij betreft had Mercy Isle later op de dag in de line up mogen staan want dat verdienen ze.
We gaan verder met Skarlett Riot uit de UK. De band bestaat uit allemaal jonkies die nog relatief kort in het vak zitten. Dat ze weten hoe ze zich op het podium moeten gedragen is duidelijk. De interactie wordt met elkaar opgezocht en de band is ook blij dat ze voor het eerst in België mogen spelen. Frontvrouw Chloe Drinkwater raakt niet alle noten even zuiver maar dat mag de pret niet drukken. De band zet een energieke show neer en het publiek ziet dat het goed is.
De derde band die wij vandaag meepikken is het Russische Blackthorn. Deze band bestaat uit alleen maar vrouwen en daarom verdienen ze ook hun plekje op MFVF. Zowel frontlady Aina als hun gitariste kunnen beiden zingen. Met regelmaat vullen ze elkaar vocaal ook aan. Niet alleen met cleane zang maar ook grunts. Het lijkt bij Aina allemaal heel makkelijk te gaan van opera stem naar grunts en dan weer cleane zang, alsof ze even naar de bakker gaat om een brood te halen. De dames trakteren ons ook nog op een Anorexia Nervosa cover en eindigen hun set in het Russisch. De zwaar voelende symfonische black en gothic metal set wordt met verve neergezet en valt goed in de smaak bij het MFVF publiek. Echter had deze band voor mij gevoel op een ander tijdstip in de line up mogen staan.
Met Feridea uit Finland krijgen we wat luchtigers. Hun symfonische, filmische power metal moet ons weer gaan wakker schudden. Ook deze band zet een energieke show neer waar mondjes matig het publiek op reageert. Hier en daar zie ik wat handen in de lucht gaan bij Blaze of A Star maar de grote response blijft echter uit. Misschien is het publiek in slaap gevallen door de doom set die net op het podium stond, het zou zomaar kunnen. Het geluid staat ook niet helemaal goed afgesteld waardoor de stem van frontvrouw Katra over powered wordt door de drums. Deze zijn niet alleen te horen maar ook duidelijk te voelen. De verrassing van vandaag zit hem in de Pokemon theme cover die de band ons voorschotelt.
We gaan verder met Whyzdom. Deze band heb ik al eerder live mogen zien op FemME. Ook zij beloofden er een speciale show van te maken en hebben voor de gelegenheid een vierkoppig koor meegenomen. Deze zijn een mooie aanvulling op de nummers maar ook leuk om naar te kijken op het podium. De band voelt zich duidelijk thuis op het podium en heeft er overduidelijk zin in om weer te mogen optreden. Zangeres Marie wind het publiek met gemak om haar vingers, is het niet met haar stem dan wel met de outfit die zij aanheeft. Deze laat met vlagen weinig aan de verbeelding over. Op theatrale manier zet zij elk nummer weer neer en komen vocaal gezien ook goed uit de verf. Klein minpuntje kan misschien zijn dat de stage performance van Marie tegen het over de top aan zit maar dat is muggenzifterij. Een prima set die smaakt naar meer.
Enemy Of Reality hebben mij een paar jaar geleden al kunnen overtuigen van hun kunsten. De hele band staat duister gekleed op het podium waarbij Iliana ook nog over de top en passend bij hun laatste album (Arakhne) geschminkt is. Iliana is goed bij stem en van haar verkoudheid is niets meer te horen. Ook tijdens deze set mogen wij een aantal gasten verwelkomen op het podium. Niemand minder dan Mike LePond mag zijn kunsten op bass neer komen zetten tijdens een nummer. De set bevat nummers van zowel nieuw alsook ouder werk. Na Mike Lepond mogen we al snel ook Maxi Nil zien schijnen samen met Iliana. Ook Kassy mag tijdens Reflected haar kunsten komen laten zien en als laatste krijgen we als kers op de taart ook nog Chiara Malvestiti als gast tijdens het nummer Showdown. De interactie tussen beide dames is echt puur genieten. Twee power opera stemmen bij elkaar, kippenvel van begin tot eind. Dit nummer pakt je ook bij de strot en laat je verbluft achter. Als laatste nummer krijgen we Afraid no More en is ook deze veel te strakke set weer voorbij.
Een band waar wij naar uitgekeken hebben staat als volgende te trappelen om on stage te komen. Niemand minder dan Tristania mag als volgende ons in komen pakken. Helaas speelt deze band erg weinig. De laatste keer dat zij op hebben getreden is een jaar geleden alweer verteld Kjetil Nordhus, frontman van de band. De set bevat het nummer Cypher wat Tristania nooit eerder live heeft gespeeld. In dit nummer mag Kjetil laten horen dat hij niet alleen maar kan grunten. Dat hij ook op een bijzondere en mysterieus cleane manier ons kan overtuigen met zijn stem is duidelijk te horen. Hier en daar zie ik mensen met hun ogen dicht staan te genieten. De set blijft boeiend van begin tot eind, mede doordat de nummers zorgvuldig zijn gekozen. Wat meer up tempo werk wisselt elkaar fijn af met wat meer zwaar materiaal. Tristania zet een strakke set neer en zowel Mariangela als Kjetil zijn goed bij stem.
Met Liv Kristine als volgende artieste zit de dag er alweer bijna op. Liv hebben we gisteren ook al met Savn mogen zien optreden, maar vandaag staat zij zelf met haar band op het podium. De set steekt van wal met Vervain. Vanaf het tweede nummer, Venus, verwelkomen we met grote regelmaat ook Raymond Rohonyi van Theater of Tragedy op het podium. Het is ook niet zo gek want de beste man heeft een aparte stem die hoort bij de nummers van Theater en van deze band zitten er heel wat nummers in de setlist voor vanavond. A Hamlet for a Slothful Vassal, het eerste nummer ooit geschreven voor ToT, wordt ook ten gehore gebracht. Een magisch moment wordt gecreëerd op het podium. Liv met haar engelen stem en de duistere grunts van Raymond werken prima samen. Als een goed geoliede machine loopt de set verder. Als Liv vraagt of er toevallig ook Franse mensen in de zaal zijn komt er op één persoon na maar weinig reactie. Je raad het al, het volgende nummer is het meer up tempo en vrolijke Paris Paris. De volgende pareltjes die passeren zijn: Cassandra, On Whom The Moon Doth Shine, Image, Panic, Let you Down, Siren, Machine en Black as the devil Painteth. Ook van deze set krijgen we niet genoeg en gelukkig krijgen we meer. Als toegiften krijgen we Commute, Love Decay en Der Tanz der Schatten. Na deze drie nummers is ook dit feest weer afgelopen en maken wij ons klaar voor de headliner en tevens ook hekkensluiter van MFVF.
Tarja staat vandaag als headliner op het podium en mag deze laatste MFVF dag gaan afsluiten. Helaas lijken er al heel wat mensen naar huis te zijn en staat de zaal niet zo vol als ik gehoopt had. De set begint gelijk sterk met No Bitter End. Tarja heeft er zin in en loopt en springt heen en weer over het podium op haar toren hoge hakken. Hoe zij dat steeds voor elkaar krijgt is mij een raadsel maar het zal wel oefening zijn. Snel verder met 500 letters. Een nummer wat ook de keerzijde laat zien van beroemd zijn. De clip wordt op de achtergrond geprojecteerd. De rest van de band leden heeft het ook prima naar zijn zin en zoeken ook de interactie met elkaar op. Ook Tarja blijft een publieksfavoriet. Als geen ander weet zij hoe zij een publiek voor zich kan winnen. Met een simpel handgebaar staat de zaal al op zijn kop. Dat zij niet alleen blij is om hier te mogen staan, maar daar bovenop ook nog dankbaar naar haar fans toe is, laat ze meerdere keren zien. Het publiek wordt meerdere keren bedankt en uit haar gebaren op het podium is dit ook meer dan duidelijk. Een warm bad is het waar wij ons in begeven. Tarja straalt en geniet duidelijk in overvloed. De set raast als een malle voorbij met Eagle Eye, Demons in You wat zonder Alissa wordt uitgevoerd, Lucid Dreamer, The Living End , Calling from the Wild. Een hoogtepunt in de set komt er door de Nightwish medley. Heerlijk om Tutankhamen, Ever Dream, The Riddler en Slaying The Dreamer voorbij te horen komen. Dat gitarist Alex Sholpp zijn gitaar prima onder controle heeft mag hij ook laten horen tijdens Slaying The Dreamer, evenals het feit dat hij de zanglijnen van Marco (Hietala) prima kan overnemen. Ook het publiek smult er van en de duivels hoorns zie ik dan ook meerdere keren massaal de lucht in gaan. Tarja bewijst maar weer wat voor power woman zij is. Loepzuiver komt het ene nummer na het andere voorbij. Verder met Love To Hate, Victim of Ritual en als laatste Too Many. Als de band het podium verlaat schreeuwt het publiek om meer want natuurlijk hebben we hier nog niet genoeg van. Na wat moeite doen komt de band weer het podium op. Ook de nodige kleding wissel zit wederom in de set voor Tarja. Deze keer komt zij met een zwart witte jurk het podium op gelopen. Nog heel even mogen we helemaal los gaan met de drie laatste nummers. Innocence wordt volle kracht gegeven, al kampt toetsenist Christian met technische problemen. Zijn keyboards doen helemaal niks meer. De frustratie is duidelijk op zijn gezicht te zien. Na een flinke poos wat gefriemel aan allerlei kabeltjes en andere mogelijke oorzaken doen zijn toetsen het uiteindelijk toch weer, want bij Die Alive hoort natuurlijk het typische piano riedeltje. Als laatste nummer krijgen we Until My Last Breath wat een mooie afsluiter is voor deze dag. Wij hebben geen adem meer over van al het luidkeels meezingen.
Moe maar voldaan zit MFVF er weer op. Wij kunnen terug kijken op een geslaagd festival wat in het teken staat van oude bekenden weer terug zien en nieuwe mensen leren kennen. Je zou dit festival kunnen beschouwen als één grote metal familie waarbij heel wat mensen van over de hele wereld het super gezellig hebben met elkaar. Het is dan ook super fijn om na een jaartje dit gevoel te hebben moeten missen, dit gewoon vanaf nu weer op te pakken. Hierbij ook een welgemeende chapeau voor de organisatie van dit festival en alle vrijwilligers die dit super festival mogelijk hebben gemaakt. Wij hebben er onwijs van genoten en kijken met smart uit naar de volgende editie.