Opgericht in 2018 door zanger/gitarist Harley Vendetta en gitarist Alex Nine wist de band al gauw de aandacht te trekken van Markus Staiger van Nuclear Blast/Arising Empire en werd er een deal getekend en 4 oktober lanceren ze dan ook gezamenlijk één van de meest overtuigende debuutalbums. Unalive is een verwijzing naar de strijd en emoties die de vier leden van Mister Misery hebben doorstaan waarin dood, de gevangenis, verbanning, drugs en armoede een rode draad leken te zijn. Door Mister Misery op te richten wil de band duidelijk maken dat je altijd moet zoeken naar een uitweg, dat je kunt opstaan uit het stof waarin je beland bent en dat zelfmoord nooit het antwoord is op al je problemen. Dat komt meteen naar voren in The Blood Waltz. Geïnspireerd door de rock van de jaren tachtig, gothic rock en een fikse portie theater zet Mister Misery een geluid neer in The Blood Waltz dat overeenkomt met het gimmick van de band. Dit is pure rock, met een portie theater waarbij zeker bands als Incura en Avatar tot de verbeelding spreken. The Blood Waltz kent een speels karakter door het gebruik van een poppentheaterachtig element. Daarbij zit het gewoon goed in elkaar en wordt de rockbasis aardig aangevuld met het bijzondere stemgeluid van Harley, waarbij hij ook de zware kant van zijn stemgeluid aardig laat rommelen.
Dezelfde elementen komen terug in het eerder genoemde My Ghost. Je ervaart deze compositie alsof je in een lunapark het spookhuis wordt ingereden terwijl de grooves je om de oren worden gesmeten. Het kinderdeuntje verwijst wellicht naar het wrede element van pestende mensen, maar biedt uiteindelijk de boodschap dat Unalive inhoudt. Gaan we verder op het album zou Dead Valentine de trilogie van het speelse karakter kunnen vervolmaken.
In het verlengde hiervan mag zeker Rebels Calling genoemd worden. Een sterke groovende riff overtuigt in een meer uptemposetting. Er wordt gebruik gemaakt van direct en stevig taalgebruik en als tegenwicht van de krachtige uitspattingen ligt er een schertsend geluid overheen. Muzikaal zie je hier de invloedssfeer van de rock uit de jaren tachtig. Een beetje Joan Jett en een beetje Def Leppard, maar dan megakrachtig. Wanneer je Alive erbij pakt zou je misschien kunnen spreken van een stevige variant van Alice Cooper. Dit is lekkere rock en Mister Misery weet hierdoor zeker een breed publiek aan te spreken. You And I en Tell Me How werken daar zeker aan mee. In You And I is de compositie zo opgebouwd dat de melodie in couplet en refrein wisselen terwijl een strakke riff kenmerkend is voor het geluid hier. Tell Me How is meer geschreven in de trant van toegankelijke (gothic) hardrock zoals later ook Stronger en Live While You Can. Iets steviger van opzet, maar niet zo stevig als Legion dat het muzikale zwaartepunt lijkt te zijn op Unalive. Hier wordt het gaspedaal stevig ingetrapt en lijkt er een soort thrashsaus gebruikt worden om de prettige melodie te ondersteunen. Het resultaat is een goede groove en een prettige vibe met daar doorheen een vingervlugge gitaarsolo. Dit is toch wel genieten en dat wordt aangewakkerd door even een octaafje hoger in te zetten op een gegeven moment.
Unalive is, nogmaals gezegd, een ijzersterk debuutalbum van een band die misschien jong, toch al stevig door de wol geverfd lijkt te zijn. Mister Misery is de uitlaatklep, maar tevens de manier om een sterke boodschap uit te dragen. De inspiratie is te vinden in de rock van weleer, de gothic rock en ik was niet eens verbaasd toen duidelijk werd dat ook Danny Elfman, de huiscomponist van Tim Burton, van invloed is op het geluid van de band. Mister Misery is voor mij een band die alle potentie in zich heeft. Auditief klinkt het meer dan uitstekend en visueel heeft de band zeker ook wat te bieden. Liefhebbers van Kiss, Lordi, Alice Cooper en Marilyn Manson doen er goed aan om onmiddellijk het album aan te schaffen.
Houd 4 oktober in de gaten, want naast de release van het album, zal er ook een nieuwe video verschijnen.