MOMFest / Monsters of Mariaheide 2014 – Erp 15/02/2014

Wat later dan we gewend zijn maar ook dit jaar wordt de grote hal tussen Erp en Mariaheide weer omgetoverd tot het palletwalhalla van Monsters of Mariaheide. Geen sneeuw voor de verandering, wel een loeiharde wind. Dit kan de vele bezoekers echter niet tegenhouden. Iedereen komt elk jaar weer naar Momfest voor de nodige biertjes, gezelligheid en muziek.
We zijn op tijd gearriveerd om On Fire te zien optreden op het mainstage. De mannen uit Uden en omstreken timmeren al vele jaren aan de weg met hun hardcore band. Strakke gitaren, stevige bass  en de dubbele vocals maken On Fire nét even wat anders dan de doorsnee hardcore band. De zaal vult dan ook aardig snel en de mannen hebben zichtbaar plezier in hun optreden. Een kleine spruit van een van de bandleden trekt toch ook de aandacht van publiek als hij vol bewondering naar zijn vader op het podium opkijkt en regelmatig mee headbangt.
Hierna nemen we een snel kijkje bij Vander. Vander beleefde zijn gloriedagen in de jaren ’80 maar is weer actief, zo zagen we zo ook al op Knipoog 2013. De oudgedienden laten een muzikaal goede show zien, al is de zang niet altijd even zuiver. Vele oude bekenden ontmoeten elkaar tijdens dit optreden. We nemen ook een kijkje op het zeeziek podium waar The Tonomats gaan optreden. Ondanks dat we net begonnen zijn met deze editie lijkt al snel dat hier een muzikaal hoogtepuntje is gevonden. Vier in wit pak gestoken mannen inclusief vlassig snorretje spelen de sterren van de instrumentale hemel met klassiekers uit de jaren ’50 en ’60 met een country, rock’n roll blues stijl. Een van de weinige instrumentale optredens die blijft boeien, naar mijn mening!
Terug naar het BJC podium waar zanger Toon van de Heuvel voor de tweede keer deze avond optreedt. Zojuist was hij nog te zien met Vander. En nu staat hij op het podium met zijn Pearl Jam cover band; Black Pearl. Een goede vertolking van de grootste hits van Pearl Jam zoals Jeremy, Daughter en Alive die natuurlijk niet mogen ontbreken.  Ondertussen is het ook tijd om een hapje te eten en ook dit jaar is er aan de inwendige mens gedacht. Naast de bekende vette hap is er dit jaar ook een broodje gezond op het menu te bespeuren. De banken rond het eetgedeelte worden de hele avond dankbaar gebruikt door festivalbezoekers die even willen uitrusten, bijpraten of gewoon even een momentje nodig hebben voor zichzelf.
Als we richting main stage gaan om het optreden van Raketkanon mee te pikken, komen verschillende bezoekers al tegemoet. Ze hebben het al snel gezien en noemen het vreselijk wat er daar gebeurt. Mijn interesse is dan al helemaal gewekt en dus gaan we kijken! Raketkanon is een Belgische band die een eigenzinnige mix van grunge, experimentaal, punk, hardcore. Eigenlijk is het moeilijker te benoemen welke stijl ik níet heb gehoord. De jongens van Raketkanon storten zich letterlijk op het optreden en de zanger/toetsenist is regelmatig in het publiek te vinden waar hij (naar horen zeggen) zelfs een statafel in de rondte heeft gezwaaid. Ik vrees dat dit iets te veel van het goede was, want menig bezoeker loopt mopperend weer weg. Helaas, wellicht iets te vaag voor het publiek van Monsters?
Dat in tegenstelling tot The Pheromones die op BJC stage de verwarde bezoekers opvangen en meenemen op catchy rockmuziek. Het is een verademing om weer wat herkenbare akkoorden te horen en deze mannen zetten dan ook een leuke show neer. Gewoon, lekkere rock’n roll.  Ook nemen we een kijkje bij FMP, een lokale band. Dat de mannen populair zijn bij eigen publiek is al snel duidelijk want het is druk bij het kleine zeeziek podium. Een energieke show met veel gitaar en ook leuke interactie met het publiek. Daarna is het de eer aan de jongens van Hawk Eyes. Onlangs stonden ze nog in het voorprogramma van System of a Down dus de verwachten liggen al hoog. En dit maken ze nog waar ook! Een van de verrassende ontdekkingen van de avond en de zaal is dan ook flink gevuld.  Een strak en vet optreden, met veel gitaar en strakke bass.
Eigenlijk zou Traumahelikopter hierna Monsters aandoen, maar helaas werden deze verleden week gecanceld. Een vervanger was snel gevonden in Physical Graffiti; een Led Zeppelin  coverband die een prachtige show neerzet, met een sterke vocalist en natuurlijk de bekende hits als Whole lotta Love. Vooral de oudere generatie is erg enthousiast en de jongere generatie….Nou, die blijkt meer nummers van Led Zeppelin te kennen dan gedacht. Een waardige vervanger!
Het programma begint al aardig te vlotten en we zijn alweer over de helft van de avond heen. Om ons heen zien we steeds meer biertjes vloeien en ook het animatieteam is dit jaar weer goed vertegenwoordigd aan het aantal geschminkte gezichten te zien.  We snellen naar main stage om een van de grotere namen van deze avond te bekijken; The Deaf. De punk-Rock’n roll band met bekende frontman Spike slaat goed aan bij het publiek en de catchy nummers worden dan ook prima ontvangen door het inmiddels dansende publiek. Het lijkt erop dat Spike door de jaren heen ook heeft geleerd wat minder arrogant te doen tegenover het Brabantse publiek waar we hem ook nog wel van kennen. Pluspunten!
Op het BJC stage is het de beurt aan Mr. Irish Bastard. De titel van de band doet vermoeden dat er een goede folkshow neergezet wordt. Gooi er wat punk doorheen en we zijn er! Mr. Irish Bastard weet het publiek goed te vermaken al doet het alcoholpeil vermoedelijk ook zijn werk. De grote afsluiter van de avond is Crystal Dream, een U2 coverband. Het is druk want er zijn veel U2 fans in de zaal te vinden. De nog jonge bandleden van Crystal Dream laten al snel zien dat ze de essentie van U2 hebben begrepen en spelen hit na hit zowat feilloos na. Een kwalitatief goede coverband die onthouden kan worden!
Als soort van after party is er daarna nog de Hardrock karaoke waar getalenteerde, dronken of andere bezoekers zelf het podium kunnen betreden om een van de favoriete rockhits mee te zingen. Het is er druk en ontzettend gezellig. Een leuke afsluiter van een gezellig festival terwijl veel bezoekers al richting de uitgang gaan om de regen te trotseren of op zoek te gaan naar een taxi.
Ondanks dat het een enorm geslaagde editie is geweest, missen we toch een aantal grotere headliners. Voor de gevraagde entreekosten zou je iets meer mogen verwachten dan een coverband als hoofdact.  Sowieso is het aantal coverbands weer gestegen dit jaar, een jammere ontwikkeling. Dus volgend jaar uiteraard weer Momfest maar met hopelijk een wat beter programma, dan is die entreeprijs ook zo vergeten!