Papa Roach – F.E.A.R.

Ik ben sinds jaar en dag een fan van deze band en ik vrees dat ik dan ook nooit een erg negatieve review zal schrijven. Tot zover is dat ook niet nodig geweest want Papa Roach heeft me nog nooit teleurgesteld, niet op plaat en niet op het podium. De energie en eerlijkheid van deze band heeft me altijd weten te bekoren
Steeds meer en meer weet deze band een geluid neer te zetten wat radio-vriendelijk en stadion-waardig genoemd kan worden. Op dit album is het geluid meer upbeat dan ooit en de riffs superclean, net als de vocals.
Het album staat bol van melodische maar zeker wel heavy tracks die er op gericht lijken te zijn je uit het slop te trekken en je ten strijde laten trekken tegen depressie en je verleden, neem nummers als  Hope for the Hopeless, War Over Me en Warriors.
Op Gravity maakt de band zowaar een kleine terugkeer naar het beetje rapmetal wat hun debuutalbum zo kenmerkte. Daarnaast zit er wat electronica in Warriors die je even doet denken aan dance-muziek. Het zijn deze kleinigheden die dit album net wat beter maken dan hun laatste paar releases.
De absolute topper van dit album is echter zeker de track die de agressie van het eerste album perfect weet te verenigen met de melodieuzere inslag van latere albums. Het is meteen de laatste track en daarmee de perfecte uitsmijter, Fear Hate Love. Het is vast geen toeval dat juist dit nummer een titel heeft die veel weg heeft van 1 van hun andere beste albumbs Fear Hate Tragedy.