De avond wordt afgetrapt door Barracuda; een goede bekende hier in de omgeving. Ze brengen deze avond een eerbetoon aan de grote dames in de rockwereld met hun ‘Tribute to the best Rockin’ Ladies ever’ . Helaas waren wij ons nog een weg door de weilanden aan het banen tijdens deze aftrap maar naar horen wat dit een prima begin van nu al succesvolle avond.
We vallen binnen als RU2 net is begonnen met zijn show. De ene na de andere U2 hit wordt het publiek in geblazen zoals ‘With or without you’, ‘Elevation’ en ‘Sunday Bloody Sunday’. De bandleden hebben ook hun best gedaan om in uiterlijk de gelijkenis met U2 te maken. Is dat de reden dat de toetsenist achter de schermen aan de zijkant van het podium is gezet terwijl hij meezingt en speelt? Omdat U2 zelf geen toetsenist heeft? Opvallend detail en een beetje sneu voor de man! Maar het publiek is geboeid en de zaal is nu toch echt vol. Toch blijft het nog een beetje mat tijdens dit optreden. Wellicht moet iedereen er nog even inkomen.
Hierna is het de beurt aan de jonge mannen van Full Nelson . Zij besloten enkele jaren geleden om hun jeugdhelden te gaan imiteren en maakten hiermee een schot in de roos. De Limp Bizkit-coverband verschijnt op verschillende festivals en weet overal een feestje te bouwen met de hits uit de jaren negentig. Bouncen op ‘My generation’, meedeinen op ‘Rollin’’ en helemaal uit je dak gaan bij ‘Break Stuff’. Hoewel het vooral de jongere generatie is die vooraan uitbundig staat te springen en mee te zingen, zie ik ook wat goedkeurende knikjes van de oudere generatie. Want je moet het deze jongens meegeven; Dit doen ze goed! Jammer dat het geluidstechnisch voor hen niet echt meezit; de instrumenten, met name de gitaren, klinken dof en vooral op de momenten dat ze gehoord moeten worden, verdwijnen de riffjes en akkoorden in één grote brei van geluid. Zonde.
Headliner van deze avond is wel de The Bruceband met covers van The Boss himself, Bruce Springsteen. De band is goed vertegenwoordigd en speelt hit na hit terwijl ze het publiek mee weten te slepen in een sneltrein van dansen, zingen en genieten. Kwalitatief een ijzersterke band en ook de geluidtechnici heeft het goed met hen voor waardoor de muziek helderder door de boxen klinkt dan bij hun voorganger. ‘Dancing in the Dark’, ‘Born in the USA’ en natuurlijk ook ‘The River’ en ‘Streets of Philadelphia’ mogen niet ontbreken. Al lijkt die laatste voornamelijk bedoelt om even op adem te komen. Het publiek geniet zichtbaar al verslapt de aandacht hier en daar wel wat door toenemend alcoholgebruik. Aan het charisma van de zanger kan het niet liggen, ook hierin is een opmerkelijke gelijkenis te vinden met de echte Bruce Springsteen.
Afsluiter van de avond is uit Engeland overgevlogen. Ze geven de garantie af voor een Guns’n Roses Experience en daarin volstaan ze ook nog eens! Bekende en minder bekende hits zoals ‘Mr. Brownstone’, ‘Knockin’ on Heaven’s door’, ‘Sweet Child o’mine’ en ‘Easy’ spelen ze met het enthousiasme en de flair van een échte rockband. Precies zoals Guns’n Roses dat zelf ook zou doen. De zanger laat zien dat hij er zin in heeft en gaat er met een volle bak energie tegenaan. Hij rent het podium op en neer en perst de hoge noten er met gemak uit. Zijn outfit laat ook gelijkenis zien met Axl Rose en gehuld in een witte onderbroek laat hij (helaas) weinig aan de verbeelding over. Kleine kanttekening moet toch weer gemaakt worden dat bij deze energieke en kwalitatief goede afsluiter het geluid weer wat dof klinkt in onze oren. Gelukkig kan op dit moment weinig gebeuren wat de avond nog kan verpesten. Het publiek geniet, zingt mee en danst enthousiast vooraan. Anderen verkiezen om nog een drankje te doen en met oude bekenden en nieuwe vrienden te kletsen.
Peelpop lijkt het recept te hebben gevonden voor een onbetwist goede avond vol Brabantse gezelligheid, tijdloze muziek en alles wat daarbij komt kijken. Met, zoals elk jaar, de bezielende begeleiding van DJ Billy Brood in de stille uurtjes, kán men niet anders dan bewegen en genieten op een avond als deze. DJ Billy Brood draait vol zichtbaar enthousiasme de grootste rockhits om het publiek warm te houden tussen de bedrijven door.
Als we door de sneeuw terugfietsen naar een verdiend warm bed, bedenk ik dat Peelpop wederom kan terugkijken op een geslaagde editie. Je zou je bijna kunnen afvragen of ze uit hun voegen gaan barsten de komende jaren. Of is het juist de kracht om dat te voorkomen?