Mr. Pinkpop Jan Smeets mag dan wel niet meer fysiek aanwezig zijn op het festival, zijn wijze woorden zijn wij niet vergeten: “Goed smeren, drink voldoende water, bij de waterstands van WML kun je gratis water halen”. Dat is niet tegen dovemans oren gezegd, het belooft een enorm warme dag te worden in Landgraaf. Een doorgewinterde festivalbezoeker is dan ook wel wat gewend. Gewapend met zonnebrand, een waterzak, een zonnebril en een hoofddeksel betreden we voor een tweede dag het festivalterrein in Landgraaf!
Laten we dan ook maar meteen de wijze woorden opvolgen en alvast een beetje schaduw pakken in de Tent Stage alwaar Nona het spits mag afbijten. Sinds dit jaar is de Tent Stage niet meer te vinden naast het hoofdpodium, maar is deze verplaatst naar de achterkant van het veld. Uiteraard heeft iedereen ook deze nieuwe plek weten te vinden en is op tijd aanwezig om Nona te zien stralen. De Brabantse zangeres kan zich geen beter podium wensen om haar gloednieuwe album aan het publiek voor te stellen. Nona is gezegend met een soulvolle stem die enorm veel aan Amy Winehouse doet denken. Natuurlijk is dat niet erg, maar wie eenmaal deze vergelijking heeft gemaakt kan deze nog maar amper loslaten. De songs van Nona zijn echter minder sterk dan haar mogelijke idool. De zangeres is zichtbaar zenuwachtig, het is niet niks om op dit grote podium te staan, maar helaas is dat ook merkbaar gedurende haar optreden. Ook is de temperatuur in de tent een gemene speler, haar makeup begint al vrij snel uit te lopen. Gelukkig heeft ze een band waarop ze kan bouwen en soms een beetje kan leunen. Met dunne soulvolle liedjes pak je niet zomaar een tent in. Gelukkig heeft ze met Black Keys-cover Little Black Submarines een goede troef in handen en als ze richting het einde van haar optreden haar singles Sleeptalking en Forever Yours mag dan klinken weet ze alsnog de boel te redden.
Van enige podiumvrees is er bij het Belgische Ramkot absoluut geen sprake. De heren staan op openluchtpodium Stage 4 en mag op een enorm grote opkomst rekenen. Het trio heeft in korte tijd de harten van onze Zuiderburen veroverd en is nu ook langzaam bezig om ook in ons kikkerlandje voet aan wal te krijgen. We zagen het trio eerder al op Paaspop dit jaar en mogen noteren dat Ramkot binnen een korte tijd al een flinke groei heeft doorgemaakt. De eerste harde gitaren op deze tweede festivaldag zijn een feit en wat klinkt dit heerlijk in het gehoor. Soms heb je niet meer nodig dan een basgitaar, een elektrische gitaar en een drumstel. De hoofdjes knikken vrolijk mee, het publiek gaat al uit zijn dak en dat is allemaal de verdienste van Ramkot. De rauwe rock die sterk doet denken aan de muziek van Queens Of The Stone Age en ook Triggerfinger zorgt ervoor dat we ook meteen de eerste moshpit mogen noteren. Tevens zien we hoe de aanwezige festivalsupport druk bezig is met het gooien van natte sponzen om zo het publiek van wat koelte te voorzien. Continu vliegen er sponzen door de lucht die gelukkig niet richting de artiesten belanden. We willen niet dat het een Ramspons wordt wel?
Nu we eenmaal de eerste moshpit hebben waargenomen willen we alleen maar meer. We zijn vandaag getuige van een unieke festivalshow. Niet eerder hebben we het net na de klok van twee uur zo enorm los zien gaan op Pinkpop. De daders komen uit het Verenigd Koninkrijk en gaan schuil onder de naam Frank Carter & The Rattlesnakes. Men laat er totaal geen gras over groeien en trapt meteen het gaspedaal in. De energie spat van het podium en de boel explodeert vanaf de allereerste minuut. Het publiek gaat helemaal los, men springt, beukt en brult de teksten mee. Frontman Frank Carter kan niet anders dan met een meer dan tevreden glimlach toezien hoe hij samen met zijn band al meteen een gewonnen wedstrijd speelt. Als vervolgens de zanger tijdens Tyrant Lizard King het publiek in duikt en al crowdsurfend zelfs een handstand kan maken is het feest al compleet, maar het kan alleen nog maar groter en meer. Natuurlijk zweept Frank Carter de boel graag op door het publiek een circlepit te laten vormen. Brullen, tieren en feesten, de Tent Stage verandert in een kolkende massa die zijn wiedeweerga niet kent. De Britse zanger is dan ook een echt podiumbeest, maar schroomt het ook niet om zijn publiek te vragen om ook wat kunstjes te vertonen. Dat kan een grappig dansje zijn ofwel een radslag. Deze grappen en grollen zijn zeer vermakelijk om te zien, maar men waakt wel over de show en de aandacht ligt al razendsnel weer op het spelen van snelle tracks en het laten meebrullen op de aanstekelijke songs. Er gaat tijdens dan ook tijdens dit kleine uur geen seconde verloren, hooguit een paar liter zweet.
Wie dan ook behoeft heeft aan even een adempauze mag zich melden bij het hoofdpodium waar Crowded House ons graag meeneemt op een muzikale reis door de tijd. De band bracht nog wel een nieuw album uit, maar het publiek veert vooral op bij het horen van de bekende klassiekers die uiteraard op de setlist staan. Natuurlijk mogen Four Seasons In One Day, Don’t Dream It’s Over, Weather With You en Better Be Home Soon niet ontbreken en vooral deze songs maken bij het oudere publiek veel gevoelens los. Velen zijn met deze songs opgegroeid, sommigen pinken een traantje weg en geliefden vallen elkaar in de armen. Neil Finn stond al eens eerder met zijn band Split Enz op het podium van Pinkpop en ook schroomt het hij het niet om nummers van zijn voormalige band over de festivalweide te doen klinken en het publiek nogmaals te laten meezingen. Na het spelen van afsluiter van I Got You blijkt plots de show te zijn afgelopen, de formatie is even vergeten dit te melden en verlaat zonder veel woorden het podium. Het uurtje nostalgie eindigt dan ook ietwat in mineur.
Het programma op Pinkpop 2022 is behoorlijk divers en de echte fijnproevers zijn samengekomen in de tent om het optreden van Courtney Barnett bij te wonen. Nadat we eerder een band uit Nieuw-Zeeland hebben mogen aanschouwen is het nu aan de Australische dame om ons in te pakken met haar songs. Het is tijd voor wat indierock op Pinkpop en kennelijk is Courtney Barnett een vreemde eend in de bijt, de tent staat verre van vol. Men hoeft dan ook niet schouder aan schouder te staan om heerlijk te kunnen genieten van deze zangeres, wiens stemgeluid soms wat zeurderig overkomt en gelijkenissen oproept met een andere zangeres die ook ook begint met dezelfde voornaam. Barnett laat zien dat je geen coole dude hoeft te zijn om heerlijk gitaar te kunnen spelen, wat is ze toch een geweldige performer. De gitaarsongs zijn oorstrelend, het is een fijne afwisseling op Pinkpop. Gaandeweg de set lijkt ze ook steeds meer haar draai te vinden op Pinkpop, het wordt alsmaar beter en beter. Als dan ook nog blijkt dat ze een paar publieksfavorieten, echte hits mogen we het niet noemen, voor het laatst zijn bewaard geniet het publiek vol overgave van deze rasartiest. Wat zijn de live-uitvoeringen van Pedestrian At Best en Nobody Really Cares If You Don’t Go To The Party toch fantastisch om te mogen aanschouwen. De fijnproevers hebben gelijk gekregen, wat een show!
Het allereerste bezoek van Deftones aan Pinkpop stamt alweer uit 1998. De band rondom zanger Chino Moreno was rondom die periode volop bezig om het toenmalige album Around The Fur te promoten. De pioniers van de nu-metal hebben anno 2022 nog steeds een aantal nummers van dat beroemde album op de setlist staan en ook vandaag gaan de kelen wijd open om Be Quiet And Drive (Far Away) en My Own Summer (Shove It) vol overtuiging mee te brullen. Pinkpop is deze instant klassiekers niet vergeten. Men gaat dan ook lekker los tijdens het optreden van de band uit Sacramento en het is eigenlijk best apart te noemen dat van de echte doorbraakplaat White Pony ook maar slechts twee nummers op de setlist staan. De Deftones hebben andere keuzes gemaakt vandaag en dit blijkt prima uit te pakken. Chino Moreno is goed bij stem, zweept de boel graag een beetje op en het voorste vak gaat er helemaal voor. Het vorige bezoek van Deftones aan Pinkpop is dan wel vijftien jaar geleden, de grauwe rauwe muziek is men niet vergeten in Landgraaf. Het is soms onheilspellend wat de heren laten horen, alsof de boel ineens kan losbarsten. Dreigen, teasen en dan ineens het raak, het publiek gaat helemaal los. De heren van de Deftones hebben het nog steeds in zich om een festivalweide geheel in zijn macht te krijgen.
Na de winst op het Eurovisie Songfestival in 2021 kon niemand meer rondom Maneskin heen. De Italianen beleefden een internationale doorbraak en een uitnodiging vanuit Landgraaf kon dan ook niet uitblijven. Door de pandemie moest de band echter even wachten totdat ze werkelijk op het podium van Pinkpop zouden staan. Is de band dan na zo’n lange periode nog wel in the picture? Is Maneskin niet simpelweg een hype die binnen een paar maanden is weggeëbd? Maneskin heeft het lef om op Pinkpop meteen te openen met het Songfestivalnummer ZITTI E BUONI en veegt daarmee meteen al twijfels van tafel. Pinkpop mag zich opmaken voor een regelrechte rockshow met ballen. Gelukkig speelt Maneskin niet louter in het Italiaans, waardoor het voor de anderstaligen ook makkelijker is om met de heren mee te zingen. Natuurlijk kennen we hun versie van de Four Seasons-cover Beggin’ wel, maar eigenlijk maken ze meer indruk door The Stooges-cover I Wanna Be Your Dog over de Pinkpopweide te doen klinken. Maneskin heeft ondertussen gelukkig ook voldoende eigen hits in handen om de vooral jonge fans te vermaken. Wat dacht je bijvoorbeeld van Supermodel en I WANNA BE YOUR SLAVE? De Italianen bewijzen dan ook op Pinkpop weldegelijk hun mannetje te kunnen staan en heel wat in hun mars te hebben. Voor een select groepje fans komt een droom uit, ze mogen het heilige podium van Pinkpop betreden om een dansje te wagen, terwijl zanger Damiano slechts gehuld in een witte onderbroek de show voortzet. Maneskin is dan ook misschien de meeste entertainende groep van deze festivaldag.
Royal Blood is de afgelopen jaren een vaste waarde geworden in het festivallandschap. Overal speelt het duo een verwoestend harde set, waarbij de focus ligt op dreunende gitaren en lomp drumgeweld. Dat is vandaag op Pinkpop niet veel anders, behalve dat het even een paar nummers lijkt te duren voordat de heren echt op stoom komen. Eenmaal op stoom is Royal Blood niet meer te stoppen en tot ver achterin voel je de heerlijke sound van deze band, de bassen komen keihard binnen. Tijdens de live-shows wordt Royal Blood overigens geassisteerd door een toetsenist, waardoor er net een beetje meer variatie ontstaat. Toch blijft het regelrechte rock wat de klok slaat en het publiek smult van de verrichtingen van zanger/gitarist Mike Kerr en drummer Ben Thatcher. Vooral de nummers Little Monster en Figure It Out kunnen op behoorlijk wat gejuich rekenen in Landgraaf en wie eerder al bij Ramkot genoot van heerlijk gitaargeweld en stevig drumwerk likt nu nogmaals de vingers af. Royal Blood heeft wederom bewezen de ideale festivalact te zijn. Het is echter wel jammer dat velen gedurende de show toch alvast een plekje is gaan zoeken voor de afsluitende headliner.
Alvorens we de heren uit Seattle aan het werk zien is Pinkpop getuige van een emotioneel moment. Op de grote schermen worden al diverse beelden getoond van Pinkpopicoon Jan Smeets, die door de jaren heen al op menig opmerkelijk citaat is betrapt en al jarenlang op ditzelfde podium zijn bezoekers verwelkomde en na afloop de nacht instuurde. Inmiddels heeft hij het stokje al overgeven, maar op deze editie van Pinkpop is een momentje ingelast om hem namens alle bezoekers massaal te kunnen bedanken. Een ovationeel applaus klinkt als Mister Pinkpop zich op het podium laat zien en de emoties de vrije loop geeft. Tranen rollen over zijn wangen, hij is sprakeloos en het publiek zingt hem vol lof toe: “Jantje Bedankt, Jantje Bedankt…” en dat gaat dan ook nog even zo door totdat hij samen met zijn naasten het podium verlaat en Pinkpop zich mag opmaken voor de afsluiter.
Pearl Jam mag zich voor de vierde keer komen melden op Pinkpop en net als in 2018 hebben zij de eer om het festival te mogen afsluiten. Het is ondertussen ietsjes afgekoeld in Landgraaf en als de introklanken hebben geklonken gaat de band vol overgave van start. Vaak wordt er door de fans gegokt welke setopener Pearl Jam uit de kast trekt, maar weinigen hadden verwacht dat de Eddie Vedder en de zijnen zouden openen met publieksfavoriet Even Flow. Het publiek gaat meteen uit zijn dak en hangt aan de lippen van de alom bekende frontman. Als de grungeformatie vervolgens ook nog eens Why Go speelt kan de avond al niet meer stuk. Zouden we vanavond worden ondergedompeld in louter jaren ’90-songs? Even heeft het er alle schijn van, want ook de opvolgende tracks komen uit datzelfde decennium, waarbij tijdens Low Light het eerste kippenvel al voelbaar is. Na een paar nummers haalt Eddie Vedder een aantal papieren tevoorschijn, waarop hij in fonetisch handschrift het publiek toespreekt in gebrekkig Nederlands. Een dappere poging, overigens niet de eerste keer dat hij dit doet, maar wel eentje die op behoorlijk wat gejuich kan rekenen. Dat gejuich neemt overigens wel af als de band twee nummers speelt van het recente album Gigaton. Kennelijk heeft men minder met het nieuwe repertoire van Pearl Jam.
Een setlist van Pearl Jam kan er werkelijk elke avond anders uitzien. De band heeft genoeg nummers om uit te kiezen en zelfs publieksfavorieten kunnen rijkelijk worden afgewisseld met andere favorieten. Ook weet de band uit Seattle wel hoe ze een set kunnen opbouwen, soms even het gas ietsjes terugnemen, het publiek verrassen met een cover of een blokje voorschotelen met meezingers. Zo ook vanavond in Landgraaf waar velen de Neil Young-cover Throw Your Hatred Down niet zagen aankomen. Frontman Eddie Vedder blijkt vanavond op de spreekstoel te staan. Zo vertelt hij vol emoties over zijn band met een inmiddels overleden verkoper van instrumenten in Amsterdam. Om zijn leven te vieren draagt hij het nummer Sleeping By Myself aan hem op terwijl hij op een bij hem verkregen ukelele speelt. Ook vertelt hij uitvoerig, net zoals in 2018, over het befaamde optreden op Pinkpop in 1992 waarbij hij een gigantische sprong nam in het publiek vanaf een camerastandaard, waar ook nog een cameraman op zat. Een moment wat niet geheel zonder risico was en vandaag wil hij graag deze cameraman verwelkomen op het podium en samen de vriendschap vieren.
Het publiek heeft dan inmiddels al kunnen meezingen op onder andere Given To Fly, Better Man en Jeremy, maar de afsluiter van de reguliere set blijkt wederom een favoriet. Debuutalbum Ten blijft een belangrijke leidraad voor Pearl Jam en met een heerlijk rauwe versie van Porch lijkt er een einde aan de show op Pinkpop te komen. Maar wie op de klok kijkt ziet dat dan de band nog bijna drie kwartier te gaan heeft. Wat gaan de boys uit Seattle nog allemaal doen in het toegift? De band keert terug en opent met een wonderschone cover van Pink Floyd’s Comfortably Numb. Het is wederom smullen in Landgraaf en ook deze klassieker wordt volop meegezongen. Pearl Jam repeteerde eerder deze week in Amsterdam en hoorde uiteraard ook de berichten van het afgeblazen concert van The Rolling Stones. Om de muziek van Mick & Keith te eren speelt de band Street Fighting Man, waardoor er dus wederom een cover op de setlist staat. Daarna lijkt het licht toch echt bijna uit te gaan in Landgraaf. Wie de band eerder heeft gezien weet dat als de band Alive instart het einde nabij is. Voor een laatste maal gaan de kelen wijd open. Tot ver achteraan de festivalweide wordt dit ultieme festivalanthem vol overgave meegezongen. Tijdens deze vertolking wordt er door Eddie Vedder een aantal tamboerijnen het publiek ingegooid. Even krijgen we de indruk dat dan ook de Neil Young-klassieker Keep On Rockin’ In The Free World zou volgen, aangezien de band dan vaak zelf ook op een tamboerijn meespeelt, maar niets blijkt minder waar. Pearl Jam sluit deze festivaldag met eigenlijk een nummer wat een dubbele betekenis heeft gekregen. De festivals mogen weer, We Are Still Alive!
Foto’s door Dave van Hout – Rockportaal.nl
Archief-foto Pearl Jam – Pinkpop 2018 – Dave van Hout – Rockportaal.nl