Ramblin' Roots Festival – Tivoli Vredenburg (Utrecht) 24/10/2015

Op 24 oktober vindt de tweede editie van het festival Ramblin’ Roots plaats in Tivoli Vredenburg. Het festival vindt plaats in de Pandora, de Grote Zaal, Cloud Nine en Plein 5 en neemt ons mee naar de Zuidelijke staten van Amerika voor een overweldigend aanbod van soul, americana, blues, country, roots-rock en alles wat er maar op lijkt. Met publiekstrekkers als niemand minder dan Jimmy LaFave, Pokey LaFarge en de special guest Gregory Page belooft dit een swingende belevenis te worden.
We komen rond half vijf aan het lijkt nog aan de rustige kant. Niet vreemd aangezien het nog op gang moet komen. De aankleding ziet er goed uit. Goede bewegwijzering, genoeg te drinken en te eten (pulled chicken/ pulled pork uiteraard!) en standjes met merchandise. Er heerst een gezellige sfeer. Veel bezoekers hebben zelf gepaste kledij aangetrokken. Doordat er vrijwel geen overlap is kunnen we een hoop optredens bezoeken. Onze reis begint in Pandora waar Albert Castiglia zijn kunsten gaat vertonen.
Albert Castiglia is een New Yorker met Cubaans-Italiaanse roots. Een bluesman pur sang. Hij heeft zijn band meegenomen waardoor we verzekerd zijn van een flinke portie bluesrock. Hij begint met het aanstekelijke Let The Big Dog Eat. Het blijkt een prima opener om de sfeer erin te brengen en tegelijk direct te kunnen laten zien wat hij in zijn mars heeft. Castiglia laat vooral zijn gitaar spreken aangezien de zangpartijen kort zijn of zelfs achterwege blijven. Zeg nou zelf, als je gitaar al zo subliem voor zichzelf spreekt dan is er weinig aan toe te voegen. De band geeft in het kleine uurtje alles en zet hiermee bluesrock wederom op de kaart.
Het publiek in de grote zaal maakt zich op voor dé publiekstrekker van het festival, Jimmy LaFave. Jimmy, dit jaar zestig geworden, heeft, geinspireerd door ondere andere Woody Guthrie en Bob Dylan, in de afgelopen 35 jaar een prachtig oeuvre opgebouwd. De folk/countryzanger staat met recht in de Grote Zaal aangezien de zaal helemaal vol is. Alhoewel zijn eigen repertoire groot genoeg is, is hij ook niet vies van een cover hier en daar. Hij begint de set met een cover van Neil Young. Het zal tevens niet de laatste cover zijn tijdens zijn optreden. De sympathieke Texaan staat in extase op het podium. In diepe concentratie zingt hij de sterren van de hemel. Wat een mooie, fragiele stem heeft deze man. De band ondersteunt Jimmy prima. De goedlachse drummer, de bassist (Jimmy’s neef), de pianist (die ook met de accordeon uit de voeten kan) en niet te vergeten de gitarist die bijvoorbeeld tijdens Desperate men do desperate things fantastisch werk aflevert. De heren geven een mooie show weg. Muziek zoals muziek bedoeld is. Oprecht en met passie.
Voordat we naar de special guest gaan kijken pakken we eerst een stuk Steve Dawson mee. Steve speelt in het intieme zaaltje Cloud Nine. Steve is een singer, songwriter, gitarist en producer en heeft in zijn geboorteland Canada zowat alle prestigieuze awards gewonnen die je kunt bedenken. En ik moet je meegeven, ik vind dat niet gek als je de hem hoort spelen. Cloud Nine is dan ook de perfecte zaal om zo’n intiem optreden mee te maken. Steve en zijn gitaar. En dat is alles. Meer is er niet nodig. Ik zal één van de laatste zijn die het woord ‘kippenvel’ gebruikt maar vooruit, ik kan er nu niet omheen. Je kunt niet ongeroerd blijven bij het luisteren van zijn muziek. Kippenvel.
De special guest die twee weken voor aanvang pas bekend werd gemaakt is niemand minder dan Gregory Page. Blijkbaar is zijn aanwezigheid vorig jaar (toen solo) prima bevallen waardoor hij nu wederom acte de présence mag geven. Zijn album Let’s Fall In Love Again is net uit en dit optreden maakt deel uit van de tournee ter promotie hiervan. Drie uitstekend geklede (lees: driedelig grijs) mannen, een dosis nostalgische songs en een volle Pandora. Dat zijn de ingrediënten voor een klein uur topvermaak. Gregory Page neemt ons mee naar lang vervolgen tijden. De muziek, de liederen zijn een ode aan de sfeer van vroeger. Gregory heeft veel interactie met zijn muzikanten en maken voortdurend grappen. De nummers daarentegen zijn melancholisch en maar op een luchtige (catchy) manier gebracht. Zijn stem past hier precies bij. Het stuk over een Joodse onderduikster ter inleiding van het nummer I Can’t Give You Anything But Love kan rekenen op en flink applaus. Al met al een prachtig optreden.
Op Plein 5 (een mooie locatie midden in de foyer) speelt de Nederlandse band Small Time Crooks. Ze zijn een nogal een opvallende verschijning met veel tatoeages en kleding zoals mannen eigenlijk gekleed horen te gaan. Zoals ze zelf op hun website aangeven zijn ze een ‘high energy blend of the vintage and the modern’. En daar is geen woord teveel mee gezegd. Er is van alles te ontdekken in hun muziek (jazz, rhythm & blues, tin-pan alley, skiffle noem maar op) en het is onmogelijk om stil te blijven zitten. Zo straks als de heren er uit zien, zo strak klinkt de muziek. Ze zetten de tent op zijn kop met hun aanstekelijke sound. Bijzonder jammer dat 45 minuten zo snel voorbij zijn.
Om negen uur is het tijd voor Sam Baker. Sam Baker is een echte verhalenverteller. Beïnvloed door meerdere soorten muziek is het uitgerekend Ride This Train van Johnny Cash die hij zich als één van de eerste platen herinnert. “Verhalen vertellen, is waar het om gaat”, vindt Sam. En dat is precies wat hij doet. Bijgestaan door Carrie Elkin vertelt hij ons in de de muisstille zaal de mooiste verhalen. Ontroerende verhalen, grappige verhalen en wat er maar te vertellen valt. Met minimale ondersteuning (beiden een gitaar waar alleen het hoognodige op wordt gespeeld) pakken ze de zaal in. In één woord; geweldig.
Het is al bijna tijd voor nog één grote naam op het affiche, namelijk Pokey LaFarge, en de mensen blijven toestromen. De zaal zit goed vol als het gezelschap het podium op komt draven. Ooit begonnen als Pokey LaFarge & The South City Three maar nu er muzikanten bij zijn gekomen treden ze tegenwoordig gewoon op onder de naam Pokey LaFarge. Het is een markante bedoening op het podium. Pokey en zijn begeleidingsband zijn hier gekomen voor een feestje en dat is te merken vanaf de eerste noot. De goedlachse Pokey is energiek en en alles aan hem is te zien dat hij erg in zijn nopjes is. Er wordt een schat aan instrumenten gebruikt (kornet, banjo, wasbord, kazoo, contrabas om er maar een paar te noemen) wat voor een opzwepend en gevarieerd geheel zorgt. Tel daar de conventionele instrumenten als gitaar en drum bij op en het festijn is compleet. De muziek is een mengelmoes van americana, jazz, country blues en nog een aantal stijlen. Het maakt eigenlijk niet uit hoe je het noemt, wanneer Pokey optreedt krijg je kwaliteit. De band krijgt de hele zaal met gemak mee. Maar liefst een uur en een kwartier krijgen ze de ruimte om hun kunsten te vertonen. En hoe!
Singer-songwriters, bluesmuzikanten, storytellers, gitaarvirtuozen, folkhelden, troubadours, volledige bands, alles hebben we voorbij zien én horen komen. En dan te bedenken dat we nog maar de helft van alle acts hebben kunnen bijwonen. Een aantal nieuwe indrukken rijker is er een einde gekomen aan deze mooie dag. Bedankt, Tivoli Vredenburg voor al dit moois.