Reese Wynans And Friends – Sweet Release

Reese Wynans, het is een naam die misschien niet bij iedereen een belletje doet rinkelen. Hij debuteert met Sweet Release op zijn 71ste onder eigen naam, maar zijn spel is op honderden platen te vinden. Hij begon ooit in Captain Beyond en zijn carrière bracht hem langs Carole King, Stevie Ray Vaughan & Double Trouble, Willie Nelson, Buddy Guy en de laatste jaren bij Joe Bonamassa.
Geen wonder dat hij weinig moeite had om mensen te vinden voor Sweet Release. Chris Layton & Tommy Shannon (de andere twee uit Double Trouble), Kenny Wayne Shepherd, Warren Haynes (Gov’t Mule), Doyle Bramhall II, Keb’ Mo’ en Joe Bonamassa bijvoorbeeld. De laatste was de initiator en produceerde het album uiteindelijk zelfs. Onlangs liet Bonamassa zich ontvallen waarschijnlijk nog maar een jaar of tien op tournee te gaan, dus wellicht is het de start van een nieuwe loopbaan.
Het zijn grotendeels covers, maar dat is in bluesland ook bepaald geen doodzonde. In veel gevallen heeft Wynans ze bovendien al eerder in zijn loopbaan gespeeld, zoals het titelnummer, wat hij speelde in de band van Boz Scaggs. En met Crossfire, Say What!, Hard To Be en Riviera Paradise staan er vier tracks uit Stevie Ray Vaughan’s discografie op. Leuk detail: Vaughan nam Crossfire als eerste op, maar Double Trouble – en dus ook Wynans – waren co-componisten, Vaughan niet.
Sweet Release bevat blues in de ruimste zin van het woord met gospel (Sweet Release, die koortjes!), uitbundige boogie woogie (Shape I’m In), southern rock (Take The Time met Warren Haynes) en funk (de instrumental Soul Island, met saxsolo) tot natuurlijk blues, steevast in heerlijk aanstekelijke versies. De tracks klinken bekend of anders de stijl wel, maar wanneer je versies als deze krijgt is stoort dat geen moment.
Wynans laat prachtig orgel- en pianowerk horen en staat net wat prominenter in het geluidsbeeld dan anders. Toch is het nergens een oefening in ijdelheid geworden. Integendeel, zang of gitaar staan op de voorgrond als de song dat nodig heeft, net zo makkelijk als er blazers worden ingezet of gospelkoortjes. De manier waarop Wynans en Bonamassa de spotlights delen in de instrumental Riviera Paradise is werkelijk magistraal. Het origineel is schitterend, maar deze versie benadert dat. I’ve Got The Right To Be Blue met Keb’ Mo’ is een van de tracks die sterk afwijkt in geluid. Geen lekker vol geluid om een feestje mee te bouwen, maar een heel rudimentair gehouden geluid van piano en resonatorgitaar. Ook de afsluiter wijkt af: het is een prachtige instrumentale pianoversie van The Beatles’ Blackbird.
Voor de rest klinkt het album als een set voor een dampend bluesoptreden, waarbij het plezier voorop staat. Wynans laat hierop horen dat blues en alles wat daar tegenaan hangt in de eerste plaats ontzettend lekker is. With a little help from his friends, zeg maar. Blues is daarmee vooral een heerlijk gezelschapsspel op Sweet Release.

Reese Wynans website