De zaal van de Cacaofabriek is gevuld met stoelen, klaar voor het concert van wereldberoemde toetsenist Richard Barbieri. Uiteraard bekend van Japan en Porcupine Tree. Een exclusief optreden in Europa, één van de weinige kansen om Barbieri live aan het werk te zien. Geen verrassing natuurlijk, dat het concert volledig uitverkocht is.
De lichten gaan uit en het publiek valt direct stil. Een fel rood licht begint te branden op het podium, vergezeld door een spannend, dreunend geluid. De deur op het podium gaat open en Richard Barbieri loopt het podium op, onder een enthousiast applaus, gevolgd door de muzikante die hem vanavond begeleidt, Lisen Rylander Löve. Het is een apart gezicht om hen samen op het podium te zien, Barbieri strak in pak en Lisen in trainingsbroek en gympies. Dit stoort echter helemaal niet, vooral omdat de samenwerking perfect verloopt.
Een geheel instrumentaal concert, dat was voor mij iets nieuws. Je zou zeggen dat het saai wordt. Misschien langdradig. Niets is minder waar. Elk nummer dat gespeeld wordt brengt een compleet eigen verhaal met zich mee. Een verhaal waar geen woorden voor nodig zijn. Enkel de muziek, de begeleiding van de aparte percussie instrumenten van Lisen en een perfect aansluitende lichtshow, verzorgd door de Cacaofabriek. Het bekende nummer Ghosts wordt gespeeld in een vuurrood licht, hetzelfde licht als aan het begin van de show. Het zet een spannende, bijna angstaanjagende sfeer neer, die nog wordt versterkt door de vervormde zang van Lisen. Tijdens het nummer New Found Land wordt het podium gehuld in een zacht, groen licht. Er zijn geen woorden nodig om mij het gevoel te geven dat ik door een prachtig, groen landschap loop. Het is rustgevend, hoopvol en vredig.
Barbieri komt nonchalant over op het podium, bijna alsof hij niet op een podium staat, maar gewoon thuis aan het hobbyen is. Hij loopt op en neer tussen synthesizer en zijn keyboards en verwisselt tussendoor even zijn bril. Af en toe spreekt hij het publiek even kort toe. Dan vertelt hij over het nummer dat gespeeld wordt, of grapt hij een beetje over zijn eigen muziekcarrière. Het publiek reageert hier goed op en lijkt geen probleem te hebben met het feit dat er maar weinig wordt gesproken. De muziek spreekt voor hem. Barbieri neemt tussendoor ook vaak even de tijd om Lisen voor te stellen en haar een beetje te promoten, waar zij bescheiden maar dankbaar op reageert.
Als toegift wordt Idiot Prayer van Porcupine Tree gespeeld, waarover Barbieri eerlijk toegeeft dat hij het liever niet zou spelen, omdat hij Steven Wilson eigenlijk de royalties niet gunt. Het publiek lacht, maar we weten allemaal dat het waarschijnlijk geen grap is. Als afsluiting bedankt hij het publiek nogmaals hartelijk en vraagt ons om eventuele video’s die gemaakt zijn tijdens het optreden niet op Youtube en Social Media te plaatsen, om de performance ook echt exclusief te houden. Het was een unieke avond en ik ben zeker blij dat ik er bij kon zijn!
Richard Barbieri – Cacaofabriek (Helmond) 23/03/2019
258
vorig bericht