Eén van de betere bluesrock bands van dit moment staat vanavond op de Main Stage van 013. Ozzy Osbourne noemde ze ooit ‘de beste band die hij in een lange tijd had gezien’. Nou weet Ozzy af en toe zijn eigen naam niet eens meer, maar als het over muziek gaat kun je hem wel serieus nemen. Rival Sons is de supportband geweest van zowel Black Sabbath als Guns ’N Roses en staat bekend om het feit dat elke studio-album weer beter is dan het vorige. We zijn benieuwd.
Vanavond opent de Franse rockband MNNQNS (uitgesproken als ‘mannequins’) de avond. Je kunt gerust zeggen dat deze band één van de meest interessante bands is uit de Franse rock scene. Dat met name dankzij hun nerveuze gitaar riffs en energieke performance. De band omschrijft zichzelf als ‘een rockband die een hekel heeft aan rock’n’roll’. Maar rocken kunnen ze in ieder geval wel.
Zanger Jay Buchanan komt op met zijn iconische hoed, maar dit keer wel met schoenen aan, in tegenstelling tot Bospop. De band begint te spelen en het publiek valt meteen stil, al helemaal wanneer Buchanan zijn strot open trekt. Wat een geluid komt er uit die keel. Niet gek dat hij soms zijn microfoon op tientallen centimeters afstand van zijn mond houdt. Aan het begin van de set ondervindt de band problemen met het geluid. Zonder ook maar een greintje zichtbare irritatie gaan de artiesten van het podium, behalve drummer Michael Miley. Hij speelt even een geweldige, geïmproviseerde drumsolo, terwijl de geluidsmensen de problemen oplossen.
‘Jordan’ komt voorbij, het nummer dat de band voor een tijd wegliet uit hun setlist. In Buchanan’s woorden: ‘je moet ervoor in een bepaalde stemming zijn’. Nou, die stemming is er nu zeker wel. Een prachtig, rustig nummer met geweldige uithalen tussendoor. De stem van de frontman staat redelijk centraal in de muziek van Rival Sons. Daarom is het erg mooi dat Buchanan af en toe even de stage verlaat, om zijn bandgenoten ook even de volle eer te gunnen. ‘I love to see the band play’, zegt hij nadat hij de eerste keer weer opkomt.
Wat opvalt is dat de band niet wordt voorgesteld, iets dat bijna een net zo vast onderdeel is geworden van concerten als de encore. Niemand lijkt er echter mee te zitten, want voor de rest is de interactie met het publiek erg prettig. De toeschouwers krijgen zelfs de kans om een deel van de chorus van ‘Do Your Worst’ te zingen. De setlist is heerlijk afwisselend, met lekker harde nummers als ‘Electric Man’ en rustige nummers, begeleid door een akoestische gitaar, zoals ‘Feral Roots’. De titelsong van hun 6e studio-album. Aan het einde van de avond laat Buchanan nog even weten hoe erg hij zijn fans waardeert met een hoog uitgehaalde ‘we love you’, voordat hij als eerste het podium verlaat en zijn bandgenoten nog van het laatste applaus laat genieten.