Dit is smerig, rauw, slopend en agressief, maar ook heel eerlijk en op een vreemde manier pakkend; benauwend bijna. De tweede plaat van Slôdder is in welgeteld negentien en een half uur opgenomen, dus geen tijd voor gekunstelde dingen. Dit is direct, oprecht en behoorlijk overdonderend; een live-ervaring in de huiskamer zullen we maar zeggen.
Een slepende sludge drive of uitgespuugde hardcore woede met thrash en death metal riffs, het komt allemaal voorbij. Nu ben ik geen grootverbruiker in de hardcore, thrash of death metal hoek, maar de extremere plaatjes van Majestic Mountain kunnen me vaak ook aardig buiten mijn stoner comfordzone bekoren. Dit hangt denk ik samen met de geboden kwaliteit van de muziekjes en een zekere verwantschap met stoner, of in ieder geval zo’n enorm pakkende drive in het geboden luistervoer.
Een achttal monsterachtige tracks komen als een stormram binnenvallen; of dit nu dreinend als een stoner locomotief is, gefrustreerd agressief hardcore beukend of verpletterend thrashy scheurend, dit maakt wel indruk! De vocalen doen denken aan Henry Rollins die als zombie walker uit The Walking Dead over het podium dendert en zijn hele aanwezige menselijke publiek tot slachtoffer wil maken. De ritme sectie tovert net zo gemakkelijk een hypnotiserende stoner drive, als strakke hardcore en thrash ritmes en breaks tevoorschijn waarbij de gitaar moeiteloos een spanningsvolle lompe riff afwisselt met de bijpassende freaky breaks en uptempo riffs. Waarschijnlijk mede door de zeer beperkte opnametijd, heeft deze plaat een echt underground geluid; ongepolijst en recht voor z’n raap. Wat ze neergezet hebben is een hele prestatie, maar daarnaast is dit denk ook wel iets dat bij ze past. De band en hun muziek komt goed tot zijn recht en volgens mij is dit een band om in de gaten te blijven houden.