Speedfest – Klokgebouw (Eindhoven) 22/11/2014

Op deze opvallend warme november dag gaan we eens in het klokgebouw in Eindhoven kijken bij Speedfest 2014. Het door Peter Pan Speedrock georganiseerde festival is dit jaar maar een dag in plaats van twee. De voorgaande jaren werd op de zondag ook Distortion op dezelfde locatie gehost, echter is daar dit jaar geen sprake van. Niet getreurd echter, er zijn vandaag drie podia en meer dan twintig artiesten te zien en te horen. Daar naast is de catering zoals alle voorgaande jaren prima, er is zat keuze en er is ook erg lekkere koffie! De Burger Brother’s, Old Scuola’s pizza & pasta, Dokter Worst en de thaise vrienden zorgen voor allerlei lekkers in de “frikandellenhal”. Dit jaar is er nog een extra uitbreiding in de vorm van een heus restaurant, waar je vanaf ’s middags kunt reserveren voor een flink stuk vlees met toebehoren. Het festival zelf bestaat uit drie podia: de Wrecker stage, Trashers stage en Demolition stage. Ieder heeft zijn eigen aankondiger in de vorm van Boozy, Denvis en niemand anders dan Dikke Dennis!
De eerste band die we gaan kijken is Wolfskop. Wat zoekwerk op google laat zien dat deze vier heren een aardige dosis humor meenemen in hun muziek. Dit wordt ook al gauw bewezen… De intro die gedraaid wordt is Wanna Be Startin’ Somethin’ van Michael Jackson, waarbij de vier malloten een net zo maf dansje laten zien, met zijn vieren op een rijtje. De aandacht is gelijk gevestigd. Wat volgt is een lekker stevige gitaar only intro die overgaat in vuige rock en roll, die gestaag van het podium rolt. De sound is vet, modderig en vol. Door de meerstemmige zang van de heren krijgt het een lekker apart tintje en wisselt lekker af met de zang van Daan alleen. A capella kunnen de heren het overigens ook. Het gitaar en drumwerk van de heren mag er ook al zijn! Er bewegen al zat hoofden mee in het publiek en de reacties vanuit waar we staan zijn ook al flink postitief. Conclusie: hij ‘s goed!
De tweede band die we horen is Herder, origineel uit Friesland. Dit is wel een aardig stuk extremer dan de vorige band die we hoorden, zowel muzikaal als stem technisch. De dikke grunts en screams zijn wellicht nog harder dan de gitaar en drum riffs. Hopelijk laten ze de Demolition stage nog enigszins intact voor de volgende bands… Herder is inderdaad harder!
We moeten gauw door naar de Trashers Stage (het kleine podium) voor The Capaces uit Barcelona, Catalonië. De band heeft als een van de weinige een vrouw aan het stemfront, maar zijn zeker niet de rustigste band van de dag. Het enorm snelle tempo punk, of heavy metal thunder zoals ze het zelf noemen, wat van het kleine podiumpje afknalt is nauwelijks bij te houden. Drums als een machinegeweer en al net zulk snel gitaarwerk zorgen voor een hoog tempo. Ingewikkeld is het niet, maar wel lekker. Vamos!!
Volgende band waar we gaan kijken zijn The Peacocks, ook weer op de Trashers stage. De start duurt even, er lijken wat technische problemen te zijn ontstaan door een snaar die acuut knapt… Het wordt snel opgelost en men kan dan ook van start. De uit Zwitserland afkomstige band speelt een mix tussen punk rock en rockabilly en dat doen ze goed! De band bestaat al lang, sinds 1990, maar niet constant. Ze zijn echter helemaal terug en er wordt dan ook lekker geswinged in het publiek. Aan de reacties uit het publiek te zien is dit iets wat menig mens hier uitstekend kan waarderen. Het drietal doet het goed op het podium en staan geen seconde stil. Zelfs de contrabas wordt flink over het podium gezwierd en ik hoop dat de beste man een paar stevige eelt lagen op z’n vingers heeft!
De inwendige mens begint zich te roeren en we nemen even een break in de goed voorziene eetzaal. Deze ruimte is voorzien van een flinke bar, een hoop tafels en banken, een aparte rookruimte en een showruimte met rauw uitziende motoren, waarvan zelfs een of twee te koop. De eetzaal is ook voorzien van een dj, dus ook hier is muziek. Er komen af en toe wel erg vreemde nummers voorbij zoals Du van Peter Maffay en even later is er zelfs wat happy hardcore te horen! Have you ever been mellow? Het eten is zoals al eerder gezegd goed geregeld, dus uitgerust en met een volle maag kunnen we weer verder
Op naar de Demolition stage voor Suicidal Angels. Waar eigenlijk Diablo Blvd had moeten staan zijn nu de angels aanwezig. Deze worden aan gekondigd door de mascotte van het festival: dikke Dennis! De gitaristen komen al op het podium met ontbloot bovenlijf, dus dit belooft wat. Gelijk vanaf het eerste moment raast de trash metal van het podium. De drummer is vergezeld van een klein ventje, waarvan we aannemen dat dit het zoontje betreft. Wellicht een drummer in spé? Het tempo wat de band speelt is vet snel, maar da’s precies waar dit publiek van houdt. Er ontstaat al een lekkere pit en zoals de zanger zegt: Let the bloodbath begin!
Op het kleine podium gaan we ook even kijken naar The Deaf. Frontman Spike’s haar doet zijn bijnaam vanavond eer aan! De soundcheck van het orgeltje met een geluid wat een beetje lijkt op een hammond doet wat blues vermoeden, maar je weet het maar nooit. Wat blijkt, stevige poprock met een trashy randje, gecombineerd met een het eerder genoemde orgel. De band speelt live uitstekend en weet nog steeds die sixties feel te kweken, maar dan wel in een modern en snel jasje. Ook hier speelt een dame in de band, die ditmaal de bas bemant en het als tweede stem ook zeker niet slecht doet. Een aanrader om live te horen!
Next: Eighties hardcore met Slapshot op de Wrecker stage. Als we aan komen lopen bij het podium valt al op dat er in het midden van het publiek verdacht veel ruimte open blijft. Dat is niet voor niets zo blijkt, want zodra de band het eerste akkoord aanslaat is het een grote bier en mosh sauna in het midden, zoals het hoort bij een grootheid als dit. Allerlei klassiekers worden keihard meegeblehrd door het publiek en het is wel duidelijk dat de fanbase van Slapshot nog altijd groot is. Net als we dachten dat het tempo niet harder kon bij Suicidal Angels, bewijst Slapshot dit nog een tandje harder te kunnen. In een moordend tempo worden de nummers van het podium afgeknald, wat blijft leiden tot een dikke vette pit. De hardcore liefhebben kan vandaag zijn lol op.
Als we tussendoor nog even iets gaan eten, blijkt de dj nog steeds bezig om het publiek te entertainen. Dit lukt enorm goed, er komt zelfs een MC Hammer met Can’t Touch This voorbij en ook Salt-N-Pepa ontbreekt niet in de set. Voor de afwisseling begeven we ons weer naar het kleine podium bij de ingang voor het Franse Banane Metalik. Het podium is al erg creepy ingericht, het lijkt wel op het spookhuis uit de efteling. De aangekondigde soort muziek, gore&roll doet ook al wat vermoeden. Wat we krijgen is heerlijke psychobilly in een horror jasje. Alle bandleden lijken wel echte lijken, zo goed is de schmink. De frontman lijkt wel een vorm van ADHD te hebben en stuitert niet alleen rond op het podium, maar ook op het hek en in de fotopit! De swingende en hossende meute vooraan laat wel merken dat deze band zeer gewaardeerd wordt. Na dat hij een dansje heeft gedaan met een compleet skelet, belanden delen hiervan in het publiek… Dit is weer eens iets anders dan een guitar pick of een drumstokje vangen!
Op de Demolition stage is het nu tijd voor Napalm Death. De naam en reputatie zeggen menig mens genoeg. Dit wordt hard in het kwadraat. Deze grindcore metal meesters bestaan al sinds de jaren tachtig en laten hier zien hoe je een metal concert geeft. De ingrediënten? Een ontzettend skilled drummer, een dijk van een dikke grunt, een afgrijselijk Brits Birmingham accent en een gewillig publiek…. Voila. Dikke mosh pit, horns in the air, kippenvel… Niet normaal. Eind januari 2015 komt er een nieuw album uit, waarvan we alvast mogen genieten, althans, een paar nummers. Ook het verleden wordt opgerakeld, de titelsong van het album Scum uit 1987 wordt even netjes over gedaan. Ook worden we getrakteerd op een cover van de Dead Kennedys, Nazi Punks Fuck Off!!! Helaas komt aan een geweldige set als deze ook een einde. Met de afsluiter Siege of Power laat Barney nog even goed zien hoe dat je van het podium afspat met je band. We krijgen nog een laatste keer te zien en te horen waar deze band toe in staat is. Met een dankjewel in het Nederlands sluiten deze Britse metal goden hun set af.
We zijn intussen aardig fan geworden van de sfeer in de food corner en gaan weer even langs. Ook nu is het een maffe bedoening daar… De dansvloer in het midden blijft goed gevuld en bij nummers als Comment Ca Va van The Shorts komt er een plant voorbij gehupst, wordt er over tafels met etende mensen gecrowdsurfed en men eet rustig een loempiaatje.. Kan het nog gekker?
Het is intussen tijd voor de organisatoren van het festival met hun eigen speed metal. Dikke Dennis kondigt Peter Pan Speedrock aan. De standaard intro Cecil Brown wordt dit keer live uitgevoerd op akoestische gitaar! Als de band na de intro omkomt gaat meteen het dak eraf. Peter Pan bedankt iedereen dat ze hierheen zijn gekomen uit Sarajevo, Italië, Griekenland en waar dan ook vandaan om hier te zijn! Zoals vanouds speelt de band lekker strak hun nummers en heeft het publiek dan ook gelijk mee. Er wordt lekker gemoshed en gecrowdsurfed, zoals het hoort. Als vanouds doet ook dikke Dennis een nummer mee, deze is nu al een jaar clean en krijgt gelijk de bijnaam Mister Clean!
De nu volgende band is net als een aantal andere bands vandaag ook een oud gediende. Madball uit New York is een hardcore band uit de tachtiger jaren, maar speelt nog als toen. De springende massa mensen is het duidelijk eens met het feit dat dit rockt als een malle en ook hier belandt menig persoon via de bovenkant van het publiek in de fotopit. Wij bekijken de massa van een afstandje, maar moeten wel constateren dat de soort muziek toch net iets minder boeit dan bijvoorbeeld Napalm Death. Smaken verschillen, want het publiek geniet van de enorm energieke frontman Freddy die over het podium stuitert als een konijn op overdrive.
Als laatste is het tijd voor Turbonegro. Dat er hier veel fans rond lopen van Turbonegro blijkt wel uit de hoeveelheid mensen in de spijkerstof Kutte’s. Deze spijkerjacks zijn een dresscode die voort gekomen is uit een sponsering deal uit 1996 met Levi’s en de Turbojugend. Het jack is een herkenning voor andere Turbojugendlicher en het ziet er ook nog eens gaaf uit ook. Zoals ze het zelf zeggen: Ordnung muß sein!! Er zijn fans uit alle hoeken en gaten van Europa en zelfs daarbuiten hierheen gekomen om de band te komen zien. Zodra de band op het podium verschijnt opent zich in het midden van het publiek een enorme bier douche, waarbij menig beker bier door de lucht gaat en ergens in het publiek eindigt. De nummers worden uit volle borst meegezongen en menig vuist gaat de lucht in bij de hoofdact van het speedfest. Ook Peter Pan zelf geniet als het goed is, daar ze eindelijk deze band op het festival hebben gekregen.
Speedfest 9 is weer een groot succes. Een behoorlijke opkomst is weer een feit. De lineup en de enorm gezellige sfeer trekt genoeg publiek om de zalen lekker te vullen. Zowel muzikaal als alles er omheen is goed geregeld en we zijn zeer benieuwd wat er volgend jaar op het programma staat, daar dit dan de tiende editie zal zijn van het festival. Wat mij betreft graag tot dan!