Het lijkt erop dat de (dark)wave scene zich aan het herstellen is. Een tijd terug kwam Soror Dolorosa al op de proppen met een zeer respectabel album en nu is er het Italiaanse Spiral69 die hoge ogen gooit. “No Paint On The Wall” grijpt echter niet, zoals Soror Dolorosa, terug op de jaren tachtig. Spiral69 heeft duidelijk meer pop invloeden, zeker in de vele semi-ballads, en raakt soms zelfs het geluid van landgenoten Spiritual Front. Zal zeker komen door de piano, zoals op het mooie ‘Berlin‘. Die combinatie met piano werkt vaker goed, want opener ‘Beautiful Lie’ krijgt daardoor bijvoorbeeld ook een extra dimensie. De Italianen weten hoe je nummers moet schrijven en uitvoeren, maar ook dat verrassingen te creëren zijn met details. Zo heeft ‘Collecting Lies’ ondersteuning van venijnig vioolspel en is ‘Ethon II‘ een duister intermezzo met de hoofdrol voor piano en keyboards (het is bijna NIN). Opvallend is dat de laatste twee nummers ineens veel meer door de jaren tachtig geïnspireerd lijken te zijn en hebben ze met ‘The Girl Who Dances Alone In The Disco‘ een leuk (Clan Of Xymox ontmoet The Cruxshadows) dansvloer nummer. “No Paint On The Wall” blijft boeien tot het eind. Een goede zanger, zoals Ricardo Sabetti helpt natuurlijk ook mee om te komen tot een goed resultaat. Een eigenzinnig album voor fans van kwaliteit.