Een klassieker, ondanks dat de originele frontman/zanger Brian Connolly en bassist Steve Priest er niet meer bij zijn. Deze live plaat is opgenomen in de Londense Marquee in 1986, de iconische concertzaal die een paar jaar later gesloten is.
De zanger van dienst is Paul Mario Day (o.a. Iron Maiden, More en Wildfire) en de bas wordt hier gespeeld door Mal McNulty (Hazzard en Slade). Toetsenist Phil Lanzon is als fijne bonus aangetrokken van Uriah Heep. Een solide gezelschap dat een mooie aanvulling is op drummer Mick Tucker (in topvorm!) en gitarist Andy Scott (ook lekker bezig hier); een setje met de stevigste Sweet nummers wordt met vuur gebracht. Geen teenybobber Co-Co, Funny, Funny of andere bubblegum pop nummers, maar ronkende gitaren en beukende ritmesectie; dit is de muziek waarom Sweet door sommigen een voorloper van de NWOBHM werd genoemd. Heerlijke versies Sweet F.A., No You Don’t en Set me Free bijvoorbeeld, maar ook Ballroom Blitz en Fox On The Run knallen in deze live versies helemaal je speakers uit. Zelfs de poppy hit Love Is Like Oxygen met zijn (symfonische) rock tussenstuk en bijna negen minuten speelduur, is heel fijn luistervoer. Als bonustracks zijn deze keer ACDC en Burn On The Flame zeer passend toegevoegd. Twee nummers minder dan op de in 1989 uitgebrachte dubbelelpee. Vooral de destijds nieuwe tracks Over My Head en Jump The Fence zijn hier nog wel eens gedraaid, maar de Reach Out (I’ll Be There) werd sowieso al snel overgeslagen, dus qua lekker in het rock straatje doordenderen is hier een betere keuze gemaakt.