Teen Creeps + Single Mothers + Drug Church – Dynamo (Eindhoven) – 11/02/2019

Langzaam maar zeker vult de Basement van Dynamo zich met een naar hipster neigend punkrock publiek. Diverse stelletjes, creatief ogende luitjes. Duidelijk geen standaard brute hardcore show. Nope, vanavond drie bands die punkrock brengen met een alternatief sausje. Niet voor niets is de headliner dan ook een perslievelingetje te noemen.
Opener Teen Creeps uit Gent is ongetwijfeld de softste band die vanavond speelt. Op zich een prima opwarmertje dus. De zwaar tegen indierock leunende punky songs (denk invloeden van Arctic Monkeys maar ook Pixies) lijken niet verkeerd te vallen maar zetten de zaal zeker ook niet in vuur en vlam.
Aan het enthousiasme van The Single Mothers schort het zeker niet. Of het publiek nu wel of niet uit hun plaat gaat doet er niet toe. Frontman / vocalist Andy Thomson springt en zingt alsof het zijn laatste optreden is. De post-hardcore klinkt verrassend catchy en ouderwets punky live. Het heeft iets van de vibe van een Clash of Ramones maar dan in een modern jasje. Lekker!
Onbetwiste headliner Drug Church krijgt de bezoekers redelijk snel verder naar voren op verzoek van vocalist Patrick Kindlon. Toch is hij niet echt tevreden want al snel vraagt hij zich af of het normaal is in dit land om bij een rockshow gewoon rustig te staren naar de band. Volgens hem stelde hij die vraag een dag eerder ook in Parijs waar deze wat serieuzer werd opgepakt. Het kwartje valt redelijk want even valt er een mini moshpitje te ontwaren.
Zeker wel weet Patrick stukje bij beetje het publiek meer te veroveren en in beweging te krijgen. En waarom ook niet? De songs van het nieuwe album (het merendeel van de set) hebben een mooie combinatie van melodieus en catchy tot lekker hard. Een aantrekkelijke samensmelting van post-hardcore, indierock en grunge.
Met zijn gekreukte shirt, chaotisch geplaatste tatoeages en lange, warrige haar is Patrick een bijzondere, licht kwetsbare verschijning die maakt dat je hem zeker applaus en succes gunt. Over dat haar gesproken… Hij maakt nog een opmerking dat hij weet dat het niet goed zit en hem wellicht zelfs op een zekere wereldleider uit 40-45 doet lijken waarop een fan hem laat weten dat hij daarvoor de snor mist. Patrick laat weten dat hij sowieso geen goede snor kan laten groeien. Het zijn die opmerkingen in combinatie met die explosieve muziek die het een erg sympathiek optreden maken en de zaal gewoon met elke minuut losser krijgt.
Dan ineens, als het hem gelukt is de zaal voor zich te winnen gaan de lichten aan en stopt het optreden ineens. Geen toegift, geen napraatje, einde. Mijn eerste reactie is er eentje van teleurstelling. Dan wint het gevoel een beetje dat de honger naar meer die ik voel misschien ook wel waar deze mannen op hoopten. Als dat zo is, proficiat! Want ik ga zeker nog eens naar ze kijken.
Met dank aan Paul Verhagen / www.paulverhagen.nl voor de foto’s.