In alles voelt Fascination een beetje als een tussendoortje. Dat komt door de duur van de plaat, maar ook door de kwaliteit van de muziek. Juist nu je als band door al die lockdowns meer tijd hebt gehad om nummers te schrijven komt de plaat niet verder dan 38:37 minuten. Muzikaal gezien veranderd er (te) weinig. Sterker nog, de plaat daagt nergens uit en klinkt in alles veel te veilig. Dat laatste was al langer aan de hand bij industrial pop gezelschap The Birthday Massacre. Op Fascination is het echter de overtreffende trap. De negen nummers zijn eigenlijk allemaal inwisselbaar. Zelfs wanneer de band wat harder probeert te klinken, zoals op Like Fear, Like Love, komt het niet verder dan een kleine oprisping. Daarna kabbelt het nummer weer in hetzelfde stramien verder. Wat betreft ontwikkeling naar steeds veiliger en rustiger is Fascination een logische stap. Als het gaat om het creëren van prima nummers blijft dit album achter bij eerder werk. De productie is het enige waar misschien wel teveel tijd aan besteed is. Het klinkt allemaal iets teveel hetzelfde en binnen het bekende The Birthday Massacre patroon. Voor de echte diehard fans nog steeds leuk. Voor andere muziekliefhebbers is de titel van het laatste nummer The End Of All Stories eerder aan de hand.
The Birthday Massacre