Dertig jaar na de release van Mandylion is de band weer even bij elkaar voor een vijftal concerten in Doornroosje. Vijf dagen op rij, en allemaal uitverkocht. (Ze hadden voor de zomervakantie een try-out gehad in Dynamo). Deze derde avond in het rijtje mag ik er ook bij zijn; een traktatie!
Space Oddity klinkt door de speakers, en de spanning in de zaal neemt voelbaar toe. Een sfeervol oosters intro volgt met Mandylion, en na de toetsenist, komen de bandleden één voor één het podium op, om een warm onthaal van het publiek in ontvangst te nemen. Zangers Anneke van Giersbergen, als laatste aangeschoven, staat aanvankelijk bescheiden achteraan, maar zodra de eerste klanken van Eleanor aangeslagen worden, stapt ze resoluut in de schijnwerpers als de nog steeds charismatische frontvrouw met geweldige stem en innemende presentatie. Misschien gaat deze opener nog niet geheel vlekkeloos, maar dit wordt later alleen maar beter. In de zaal is iedereen meteen helemaal in de ban van de band; weinig kritische luisteraars te zien om me heen, dit lijken allemaal echte fans, die alleen maar aan het genieten zijn.
Het geluid is goed, met een enkele uitschieter van dubbele basdrum die wel eens ietwat te overheersend in de mix zit en de lichtshow is ook heel passend. Een speciale vermelding voor de mooie beeldprojecties tegen de achtergrond van het podium; deze konden bij vlagen een zeer sfeerversterkende uitwerking hebben. De mannen, die vroeger wild met hun haardossen konden staan headbangen op het podium, zijn allemaal een stukje ouder geworden, hebben korte haren koppies, maar spelen nog allemaal alsof hun leven er vanaf hangt. Vooral gitarist René Rutten valt me in positieve zin op. Wat een heerlijk vibrato kan hij nog steeds uit zijn snaren toveren! Het hoeft niet altijd met tienduizend noten per minuut; dit kan veel mooier en effectiever zijn en kan mij in ieder geval echt raken. (Ik herinner me weer even die sympathieke knaap in mijn stamkroeg, die een aardig potje gitaar kon spelen en echt een muziekliefhebber was; is hij zo te zien nog steeds en hij lijkt zelfs nog beter geworden in zijn spel) Ook hoe er met effecten gewerkt wordt, zoals bijvoorbeeld even een half strijkorkest uit de gitaren laten klinken, of die effectieve wissel van basgitaar; even die vette Rickenbacker. De muziek van The Gathering is op zich niet altijd helemaal mijn kopje thee, maar deze band mag en kan het echt. Misschien speelt een stuk jeugdsentiment en dat enkele bandleden vroeger dezelfde stamkroeg hadden als ik, ook een beetje mee, maar ja.
Anneke is op momenten ook weer even echt dat meisje; ze lijkt oprecht blij en bijna verbaasd dat ze nog steeds zoveel enthousiaste mensen een groot plezier doen met hun muziek. Ze ziet dit nu al voor de derde avond op rij en heeft dit praatje denk ik ook al eerder gedaan, maar het komt heel eerlijk en compleet ontwapenend over. Het aanwezige publiek is schijnbaar ook voor bijna de helft uit het buitenland afkomstig; ik heb zelfs Brazilië gehoord. Dat ik voor dit feestje dus gewoon op de fiets kan komen, is ook weer heel mooi meegenomen.
Na het schitterend uitgevoerde Sand And Mercury is er dan een einde aan de “reguliere” set, maar omdat het grote succesnummer nog niet gespeeld was, kon je wachten op de toegift. “We gaan nog niet naar huis” klinkt het, en Strange Machines zet de zaal helemaal op zijn kop! Ik waan me samen met heel veel anderen weer dertig jaar jonger, nog met lang haar, ergens bij een optreden of bij vlagen ook weer even in die stamkroeg, Gonzo. Ik kom weer terug in het heden als het laatste nummer wordt aangekondigd; een mooie versie Saturnine, waarbij het Oooh van het publiek zichtbaar goed ontvangen wordt door de band. Een laatste buiging van de band, en nog heel even nagenieten in het café. Misschien is er een leuk nadenken op vinyl. Ik zie nog één exemplaar TG25Live In Doornroosje, maar die laatste wordt net voor mijn neus weggekaapt. Toch keer ik tevreden huiswaarts van een heel mooie avond, die ik niet had willen missen.