Tom Jones – Surrounded By Time

Voor velen is Tom Jones de Vegas-artiest van cheesy songs als It’s Not Unusual, Delilah en Green, Green Grass of Home. Geweldige stem, gruwelijk repertoire. Hij vond zichzelf echter twee keer opnieuw uit en dat leidde tot heel andere albums, zoals het zojuist verschenen Surrounded By Time.
Cruciaal daarin was zijn zoon Mark Woodward – ja, dat is Jones’ echte achternaam. Die nam in 1987 het management over toen Jones’ manager overleed en zorgde voor nieuwe impulsen. Het eerste teken daarvan was de geweldige cover van Prince’s Kiss met The Art Of Noise uit 1988, het tweede het album vol samenwerkingen uit 1999, Reload, met onder andere de hit Burning Down The House met The Cardigans. De derde geniale ingeving van zoonlief kwam rond 2010: een stap richting rootsmuziek. Met producer/multi-instrumentalist Ethan Johns (Ryan Adams, Crowded House, Paul McCartney) en voortaan zonder haarverf bracht Jones drie albums uit waarop authenticiteit telde, niet of het in Vegasshows paste. Praise & Blame (2010, vooral gospel), Spirit In The Room (2012, iets meer folky) en Long Lost Suitcase (2015, vooral rootsy country) lieten een heel andere kant horen.
Surrounded By Time is het vierde album in die serie. Volgens hetzelfde recept, met Ethan Johns als navigator en natuurlijk vooral covers. Deze keer heeft de elektronica een vrij prominente plaats gekregen, zonder iets aan het rootsy karakter af te doen. Door het niet vol te gooien met instrumentatie laat Johns ruimte voor andere interpretaties door de muzikanten én Jones. De keuze van covers is eclectischer dan ooit met enerzijds Bernice Johnson Reagon (I Won’t Crumble If You Fall), Cat Stevens/Yusuf Islam (PopStar), Bob Dylan (One More Cup Of Coffee) en Bobby Cole (I’m Growing Old, met alleen piano en zang), maar anderzijds ook veel recenter materiaal van Michael Kiwanuka (I Won’t Lie – door Kiwanuka opgenomen met, jawel, Ethan Johns) en Todd Snider (Talking Reality Television Blues). Die laatste track is samen met Tony Joe White’s Ol’ Mother Earth extra opvallend: de galmende stem van Jones, sinds Praise & Blame al vaak ingeruild voor een veel ingetogener geluid, wordt op deze twee tracks gebruikt voor spoken word! En dat terwijl Ol’ Mother Earth in het origineel ‘gewoon’ zang heeft. Het resultaat is in beide tracks geweldig.
Jones is nooit beter geweest dan het afgelopen decennium. Geen makkelijke meezwaai-hoempa, maar met overtuiging én waar nodig ingetogen gebrachte rootsy covers. Van de vier albums sinds Praise & Blame is dit het meest modern klinkend, zonder aan authenticiteit in te leveren. Het is echt waar: Tom Jones is een artiest geworden die show-op-automatische-piloot heeft ingeleverd voor gevoel en overtuiging. De geweldige stem gaat tegenwoordig vergezeld van geweldige muziek.

Tom Jones website