U.D.O. – Steelhammer

Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik kennismaakte met de snerpende stem van UDO ten tijde van Accept. Met Fast As A Shark was ik meteen verkocht. Sindsdien heb ik met vlagen de muziek van Accept en U.D.O. door mijn boxen laten schallen, zonder de zanger echt trouw te volgen. Ruim drie decennia later is U.D.O. nog altijd springlevend en komt deze veteraan met Steelhammer.
Ditmaal echter zonder ‘partner-in-crime’ Stefan Kaufmann die na veertig jaar trouwe dienst wegens gezondheidsredenen een eind moest maken aan de relatie. Het koude diepe bad waarin U.D.O. daardoor gegooid werd, was enerzijds een flinke aderlating, anderzijds echter een goed moment om te reflecteren en teruggeworpen te worden naar de basis van muziek maken. Terug naar de beginjaren, van samen wat drinken, jammen en de essentie van muziek maken. Met het verlies van Kaufmann (en tevens gitarist Igor Gianola) bleek echter bassist Fitty Wienhold, sinds vijftien jaar een vast lid van de band, een begenadigd componist te zijn. Steelhammer is daarmee een nieuw hoofdstuk in de carrière van U.D.O. met een fris geluid. En een cd met veertien nieuwe nummers die qua stijl laveren over de grens van oerdegelijke ouderwetse hardrock en stevige metal. Met de zin “Bang your head against the wall” in titelnummer Steelhammer is meteen duidelijk waar U.D.O. voor staat. Het nummer hakt er gelijk in en ik weet wederom waarom ik toch verzot ben op het geluid dat U.D.O. weet neer te zetten. Een vergelijkbaar geluid is ook te vinden in de nummers Metal Machine, King Of Mean en Time Keeper.Time Keeper kent een zware groove in een zichzelf voortstuwend ritme. Daarbij zijn dit nummers die makkelijk in het gehoor liggen, een herkenbare stijl kenmerken en nummers die je al gauw koestert en omarmt. Het kan allemaal nog wel wat sneller blijkt wanneer je Basta Ya, Death Ride (een heerlijk nummer) en Stay True beluistert. Nieuwkomer Andrey Smirnov, die in drie weken de complete gitaarpartij voor de cd wist in te spelen, laat horen dat hij een aanwinst genoemd mag worden. Het tempo ligt hoog terwijl de basis van het U.D.O.-geluid fier overeind blijft. De kant van de hardrock komen we onmiskenbaar tegen in Never Cross My Way en Take My Medicine. Laatsgenoemde kent in tegenstelling tot Never Cross My Way wat meer variatie in de melodielijn zonder tempoverlies op te lopen. De gitaarsolo in het nummer klinkt niet complex, maar weet de ‘gevoelige snaar’ wel te raken terwijl de ritmesectie doorgaat alsof er geen onderbreking lijkt te zijn. In dezelfde stijl, maar een stuk langzamer klinken A Cry Of A Nation en When Love Becomes A Lie, hoewel dit nummer voor mij niet heel veel toevoegt aan de cd. Twee nummers liggen tenslotte qua geluid buiten de gangbare, misschien wel voorspelbare, nummers. Heavy Rain is door alleen de stem van U.D.O., begeleid door piano en viool, een soort van ballad geworden. Ik sla het nummer echter graag over. Daarnaast is ook afsluiter Book Of Faith een bijzondere eend in de bijt. Het nummer kent een zwaar aangezette groove die, naarmate het nummer vordert, wordt aangevuld met wat orkestrale elementen. Met het nummer eindigt de cd niet spectaculair met een tempokraker, maar ik kan ermee leven.
Steelhammer voldoet zo wel aan mijn verwachtingen. Er zijn weinig verrassingen en het oerdegelijke geluid dat voor mij bij U.D.O. past, kom ik ook op Steelhammer tegen. Ik houd wel van de combinatie van metal- en hardrocknummers en mijn jongenshart gaat toch wel weer wat sneller slaan bij het horen van de nummers. Ik geloof ook ten zeerste dat het optreden van U.D.O. op Graspop er weer één wordt waarbij de decibellen door de tent heen blazen en de band mij genoegzaam een uur gelukkig laat zijn.