Afgetrapt wordt er met Incinerate. Meteen wordt duidelijk dat het veertig minuten beuken gaat zijn. In Incinerate zijn het gitaarspel van gitaristen Ken Susi en Buz Mcgrath van hoog niveau, wat de rest van het album aanhoudt.
Extinction(s) is kort samengevat een album vol metalklappers, waarbij de breakdowns je geregeld om de oren vliegen. Elk nummer heeft tevens zijn eigen intensiteit. Survivallist en Hard Lined Downfall hebben een lekkere, opzwepende opbouw die toewerkt richting een optimum, waarna het nummer ‘explodeert’, door een brul van zanger Trevor Phipps. Een climax wordt voor mij bereikt bij Sidewinder. Vanaf begin tot eind is het gewoon beuken. Daarbij zijn de drumpartijen van Nick Pierce ontzettend strak en op bepaalde momenten zelfs onnavolgbaar. Afgesloten wordt er met One With The Sun. Het nummer start wederom intens met zanger Trevor Phipps die de titel van het nummer, zoals vaker, als eerste zin brult. Onverwachts is het einde, waarbij een melodieus stuk muziek wordt ondersteund door een soort clean zang. Iets onverwachts, maar tevens een erg passend einde.
Extinction(s) is een album waar eigenlijk weinig over te schrijven is, behalve dat het album heel goed en zo afgelopen is. En dat is de kracht van Unearth. De pakkende nummers zorgen ervoor dat het album zo voorbij is. Kort samengevat is Extinction(s) gewoon lekker om naar te luisteren en die albums moet je er ook tussen hebben.