Het album start met Other Side, een instrumentaal intro met in het kielzog Carved Out. Een compositie die sterk richting het geluid van Amon Amarth klinkt. Is ook niet heel verwonderlijk omdat Voices Of Ruin klassieke heavymetal, moderne deathmetal combineert met de traditionele Scandinavische melodische deathmetal en organiseren ze al zes jaar het jaarlijkse Ruinfest festival. Was Carved Out nog vrij toegankelijk en relatief luchtig te noemen. Met Path Of Immortality duikt de band wat dieper in de krochten van de deathmetal met zanger Dave Barrett als melodische doodgraver die ondertussen op de hielen wordt gezeten door leadgitarist Tom Barrett.
Reach Toward The Sky is lekker uptempo en van hetzelfde laken een pak totdat een ´kaal´ gitaargeluid het overneemt en dit rustmoment, slechts minimaal begeleid door drummer Lonnie van Horn, even tot bezinning mag leiden. De akoestische setting loopt uit in een lekkere solo die richting het einde nog wat krachtiger gaat klinken voordat I Am God wordt ingezet.
Het is niet allemaal recht-voor-zijn-raapmetal wat de klok slaat bij Voices Of Ruin. Into The Aether is een aantrekkelijke en toegankelijk instrumentale pauze met een leuke melodie en een gevoelig akoestisch eindstuk. Het daaropvolgende Whispers lijkt voort te borduren of Into The Aether maar heeft meer in zich dan een instrumentale oase. In de bijna acht minuten neemt Voices Of Ruin je mee op een metalreis met denkbeeldige pieken en dalen. Er wordt flink gevarieerd in kracht, melodie en stijl en laveert van goed stevig naar goed gevoelig.
Verder is het goed headbangen met The Undoing en Everlong waar de band soms versnelt om eventuele achterstanden qua tempo in te halen. Hoewel in Everlong nog even het truukje van een akoestisch tussenstuk wordt toegepast.
Het album Path Of Immortality is geen verrassend album waarop baandoorbrekende metal wordt gemaakt. Het klinkt gewoon solide en liefhebbers van Amon Amarth zullen zeker ook het album van Voices Of Ruin wel kunnen waarderen.