WolfHunt – WolfHunt

De Californische folkrocker Benjamin Winter heeft al vier albums op zijn naam staan, maar slaat op nummer vijf een zijweg in.
De aanzet was de opener van het album, Millennial. Dat was nogal een ander soort track dan hij daarvoor schreef, met een groter-dan-grote The Edge-achtige riff. Met drie Amsterdamse muzikanten, Jeroen Ligter (Giant Tiger Hooch), Herman Ypma en Joris van Waesenberg, vormde hij de band WolfHunt en begon hij te werken aan wat ze een Social Commentary Rock Project noemden. Twee jaar later was het gelijknamige debuut daar. De rootsklanken zijn hier inderdaad schaars. Het is alternatieve bluesy rock ‘n’ roll, met donderende drums, kamerbrede gitaarpartijen en een stijl van zingen die je eerder bij blues noir-acts als Nick Cave en Curse Of Lono hoort.
Winter kiest voor rauwe gitaarriffs die meestal de hele track doorlopen. Sommige tracks, zoals Lie To Me, worden daarmee wat vlakke tracks zoals die de afgelopen decennia volgens mij al in overvloede gemaakt zijn. De betere momenten vind je in songs als The Getaway, waarin er wat subtielere elementen in zitten en er als het ware wat lucht in de instrumentatie zit. Opvallend detail: Cynic stond in een andere versie ook al op zijn vorige album Diamonds & Dust. De tien tracks klokken samen op iets meer dan veertig minuten en als ik heel eerlijk ben had het album ook niet veel langer moeten zijn. Deels omdat ik niet zo dol ben op gitaarpartijen die voornamelijk met effecten worden vormgegeven zoals hier, deels omdat er toch net even iets te weinig variatie in zit om mijn aandacht vast te houden. Maar ik ben geloof ik ook niet helemaal de doelgroep voor dit materiaal. WolfHunt is meer een plaatje voor wie zijn muziek al een paar decennia vooral in de alternatieve hoek zoekt.

Benjamin Winter Bandcamppagina