Zwarte Cross – Lichtenvoorde 23/07/2016

De weergoden zijn ons op deze editie van (het 20-jarige jubileum!) voor de verandering eens gunstig gegund. Werd de cross vorig jaar nog door storm en regen geteisterd, ditmaal schijnt de zon en is het on-Nederlands warm. Oké, vrijdag viel er hier en daar nog wat regen echter op de dag dat Rockportaal verslag komt doen is er geen vuiltje aan de lucht. Ditmaal dus gewapend met pet en zonnebrand. Weer wat anders dan een poncho.
Het behoeft eigenlijk geen introductie, de Zwarte Cross. Wat wel een mijlpaal is, is dat de gehele cross ditmaal volledig uitverkocht is. Wat een mooi cadeau voor hun twintigjarige bestaan. Wat ooit begon als een lokaal crossfestijn is uitgegroeid tot het grootste betaalde festival van Nederland. Dertig podia met o.a. rockmuziek, popmuziek, reggae, theater, ska, country(rock) en dance. Dit jaar is er zelfs een Gospel Church waar gelovigen en ongelovigen gebroederlijk los kunnen gaan. en dan heb ik het nog niet eens over de cross, de stunts en het blagenparadijs gehad.
We beginnen de dag in The Roadhouse waar St. Tropez hun kunsten zal vertonen. Stonden ze vorige week nog op Amersfoort Kookt voor een handjevol mensen te spelen, the Roadhouse daarentegen zit lekker vol. Maar…wat komen deze heren me bekend voor. Niet gek, St. Tropez is de nieuwe naam van Go Back To The Zoo. Ze kozen een nieuwe richting (garagepunk o.a.) en daar past ook een nieuwe naam bij. Begin dit jaar werd hun EP gelanceerd met daarop hun single I Wanna Live In St. Tropez. Het klinkt erg goed. Het is al warm binnen maar deze door adrenaline gedrenkte punk blijft de temperatuur stijgen. The Roadhouse staat op zijn kop.
Aangekomen bij het hoofdpodium zien we dat het nog niet heel druk is terwijl Che Sudaka over een kwartier gaat beginnen. De menigte staat wat afwachtend en vooral op afstand de kat uit de boom te kijken. Zodra de eerste mannen van het in totaal zeskoppige gezelschap het podium op komen zit de sfeer er al in. Gitarist Jota, en later ook Leo gebaren dat de massa wel meer naar voren mag komen. Het lukt ze uitstekend. De goedlachse sympathieke latino’s
krijgen de menigte naar voren. Sterker nog, Che Sudaka zet de boel op stelten met hun mix van Argentijnse, Colombiaanse muziek met reggae, ska en rockinvloeden. Vrijwel alles in het mooie Spaans (dat denk ik haast niemand verstaat) maar dat mag de pret niet drukken. Deze muziek past geweldig bij zo’n zonnige dag. Topvermaak is dit.
Op naar de Reggaeweide om een stuk Skadillacs mee te pikken. Deze Belgische band (bestaande uit acht! personen) maakt two-tone ska uit de beginjaren ’80. Ze bestaan vijf jaar dus er valt wat te vieren. En hoe! De weide staat vol als de mannen beginnen met spelen. Het begint met een rustig deuntje maar zodra de energieke (en dan druk ik het nog zacht uit) frontman Maarten opkomt is er geen houden meer aan. Wat een brok energie. Dit werkt zowel bij de muzikanten als bij het publiek zeer aanstekelijk. De heren spelen eigen werk maar ook nummers van
hun voorbeelden Madness, The Specials en Bad Manners. De Belgen krijgen de hele weide met gemak mee met dit enerverende optreden.
Dan is het tijd voor één van de grote namen van vandaag. De Staat. De Nijmeegse band rondom frontman Torre Florim. De band is continu aan het vernieuwen en dat is op het nieuwe album ‘O’ niet anders. Dat de Staat mateloos populair is, is te zien aan het tot de nok toe gevulde veld voor het hoofdpodium. Waar het bij voorgaande acts nog eens rustiger was, staat nu iedereen klaar om De Staat met open armen te ontvangen. De mannen zien er goed gemutst uit, en zeg nou zelf lekker weer en zo’n menigte om voor te spelen, daar zou ik ook blij van worden. Ze trappen af met Blues is Dead en vervolgens gaat de beuk erin en komen o.a. Sweatshop, Make The Call, Leave It All, Old MacDonald Don’t Have No Farm No more en Witch Doctor voorbij. Uiteraard wordt de nieuwe single Peptalk niet vergeten. Mede door het hoge meezing- én meedansgehalte is dit een optreden waar je u tegen zegt.
We verlaten het hoofdpodium om een kijkje te nemen bij The Bayou waar The Sheepdogs bezig zijn. Deze heren uit
Canada spelen een mix van rock ‘n roll, country en Southern Rock. Het is lastig om dit in een hokje te stoppen dus laten we dat vooral niet doen. Tante Rikie houdt niet van de hokjesgeest dus bij deze; The Sheepdogs maken verdomd goede muziek. Zo goed dat ze het hele weekend op verschillende locaties op de Zwarte Cross optreden. Wij treffen ze aan bij
The Bayou, de perfecte locatie voor zulke lekkere laid back muziek. Stel je voor, een lekker deuntje, de geur van de barbecue en het zonnetje. Niks aan toe te voegen.
Op hetzelfde moment zijn  ze bij de buren (The Roadhouse staat pal naast The Bayou) de zaal plat aan het spelen. Honky is een trio uit Texas met een voorliefde voor hardrock, gitaren en baarden. De heren zien er uit als ZZ Top en laat dat nu ook net hun voornaamste inspiratiebron zijn. Het klinkt hevig en het ziet er overweldigend uit. Niet iedereen is hier te vinden (De Staat speelt op dat moment nog dus heel gek is het niet) maar de heren geven alles en zo mogelijk nog meer in de snikhete Roadhouse.
Het is tijd voor The Wombats. Dit trio bestaat uit de Matthew Murphy en Dan Haggis, geboren en getogen in Liverpool, en de Noor Tord Øverland-Knudsen. De heren beleefden hun doorbraak in 2007 met het nummer Let’s Dance To Joy Division. Sindsdien is de bal gaan rollen en zijn ze graag geziene gasten op festivals. Met drie albums op zak kunnen ze ook hier op de Zwarte Cross laten zien
wat ze in hun mars hebben. Het begint niet heel best door wat technische problemen (het keyboard van Matt kraakt) maar alhoewel dat gedurende het
optreden niet helemaal opgelost werd lieten ze zich niet kennen en geven een show van jewelste weg. Uiteraard komen de oude nummers als Kill The Director, Moving To New York en Jump Into The Fog langs maar de nadruk ligt voornamelijk op het album Glitterbug. De mannen bewaren met Let’s Dance To Joy Division het beste voor het laatst. De perfecte afsluiter van een geweldig optreden.
Dan geeft de programmering ons een lastige, bijna onmogelijke keuze. Airbourne of het nagenoeg tegelijkertijd
geprogrammeerde Peter Pan Speedrock. Na wikken en wegen hebben uw verslaggevers er voor gekozen om de afsluiter van het hoofdpodium, Airbourne, te gaan aanschouwen. Nou ja, beleven is een beter woord. Gedurende de soundcheck
viel het al op dat het geluid wel erg hard stond in vergelijking met de optredens ervoor. Ook de speakers die op het podium geplaatst zijn (naast de gebruikelijke aan de voorkant) beloofden heel wat. En het geluid was intens hard. Airbourne pakt uit vandaag. De Australiërs spelen hardrock in de stijl van o.a. hun landgenoten AC/DC en andere grootheden als Thin Lizzy en Judas Priest. Het gezelschap zet alles op alles en dit resulteert in een deinende massa mensen. Stilstaan lukt je niet bij deze heren from Down Under. De interactie met het publiek, de energie en de nimmer in vaart afnemende muziek zorgen ervoor dat het optreden geen seconde aan kracht inboet. De Zwarte Cross heeft met Airbourne een afsluiter van
wereldformaat weten te strikken. Hell Yeah.
Bedankt Tante Rikie voor de goede zorgen, het weer werkte een keertje mee, alles uitverkocht, en dan nog twintig jaar bestaan. Wederom niks op aan te merken, met stip het gezelligste festival van Nederland. Oh ja, ook mooi dat het vuurwerk verplaatst is zodat mensen die bij het hoofdpodium helemaal vooraan het ditmaal ook kunnen zien. Je weet het, alles kump goed! En voor de mensen die nou nog steeds niet geweest zijn, of juist staan te trappelen om weer te gaan: volgend jaar is de Zwarte Cross op 14, 15 en 16 juli.